Archief

Voor de tweede keer ben ik bezig met mijn dood. Het voelt rustgevend. Niet meer ongemakkelijk of vol wanhoop, zoals de eerste keer. Zes jaar

‘Hoi Carlijn. Ik heb je blogs gelezen. Wij zijn op zoek naar iemand die wilt bloggen voor onze zaak. We moesten aan jou denken. Wil

Tweehonderd blote borsten om mij heen. Grote borsten. Kleine borsten. Scheve borsten. Bruine borsten. Siliconen borsten. Een beetje ongemakkelijk trek ik mijn trui uit. Gevolgd

Gelukzalig. Verliefd. Stralend kijk je naar het nog warme eitje in jouw hand. Ongeloof en trots op je kleine snoetje. Alsof zich zojuist een wereldwonder

“Dag mevrouw. We zouden graag een heel groot stuk willen. Alstublieft. Want het is een beetje feest.” Mijn nichtje trekt haar schouders omhoog van spanning.

Meestal rollen mijn blogjes er zo uit. Woord voor woord zonder na te denken. Vandaag is het anders. Ik staar naar mijn lege scherm. Sprakeloos.