Archief

En weer rijd ik na het bezoeken van een ziek meisje naar huis met een hoofd vol gedachten. Word ingehaald. Zie mensen lachend in hun

“Eigenlijk vind ik het zelf niet eens zo erg. Dat ik in een rolstoel zit is een feit. Dat ik misschien dood zal gaan aan complicaties ook.

Lieve schoonvader. Ze moesten eens weten. Dat die man die daar door het dorp loopt niet meer de man is die hij was. Aan de

Hij gaat staan. Wiegt met zijn heupen van links naar rechts. Stiekem kijk ik opzij. Naar hem. Een glimlach van oor tot oor. De zangeressen

‘Ooh God. Dit kan niet juist zijn,’ schiet er door mij heen. Ik sta stokstijf stil. Houd mijn adem in. Wil eigenlijk weg lopen. Dit moet

Nog net op tijd steek ik mijn voet tussen de deur van de lift. De twee laatste verhuisdozen opgestapeld in mijn armen belemmeren mijn zicht. “Ooh