Stukje touw
“Caalijn!!! Jij moet dlaaien!” Met haar vrolijke snoetje en lichte spraakgebrek staat ze glunderend voor mij. Springtouw in haar hand. Ik bind het aan één
Voor jong en oud
Met knalrode wangen komt ze de kleuterklas uit lopen. Uitgeblust. Verhit. Rugtas slepend over de grond. “Ik heb het zo heet Carlijn.” “Ik zie het
Verknocht en verslingerd
“Ik wil met jou naar de plek waar ik het gelukkigst was. Maar ook het meest kwetsbaar en onzeker. Ik wil het je laten zien.
Met ingehouden adem
De bel galmt in de hal. Geen beweging. Ik bel nogmaals. Doe een stap achteruit. De voortuin in. De gesloten luxaflex in de woonkamer beweegt.
Nog één keer
“Oma?” Ik durfde niet. Liet een stilte vallen. Zat naast haar in de kapsalon van het verzorgingshuis. Permanentje in haar haren. Haar hoofd onder de
Ochtend ritueel
“Pak mij dan! Carlijn!” Ze rent voor mij uit door de duinen. Draait zich lachend om. Haar blonde haren en witte zomerjurkje wapperen door de