Archief

Blij huppelt ze mij tegemoet op het schoolplein van de Ouverture. “Ik heb mijn spelletjes kaart af tante Carlijn!” Geen idee wat een spelletjeskaart is

De zaal stroomt vol. Overwegend jonge mensen. Je zussen en broer op de eerste rij. Je ouders naast jouw kist. Vrienden er achter. Ik ken

“Zijn huis gebombardeerd. Zoontje en broer omgekomen. Zelf zwaar gewond door granaatscherven in zijn buik.” Hij laat mij de foto’s zien. Ik schrik. Zucht. Slik

Ze schuift haar broek omlaag. Haar blouse omhoog. In haar onderbroek staat ze voor mij. Kijkt mij afwachtend aan. “Nou?” Zegt ze met opgetrokken wenkbrauwen.

“Zie je het leven niet meer zitten?” Zijn groene ogen kijken ons droevig aan. “Wat is er toch? Je doet zo raar de laatste tijd.

“Welkom allemaal. Fijn dat jullie zijn gekomen.” Daar sta ik weer. Iedereen te verwelkomen. Ik hoor hun verhaal aan. Knik begripvol. Stel gerust. Troost. Veeg