Archief

Met knalrode wangen komt ze de kleuterklas uit lopen. Uitgeblust. Verhit. Rugtas slepend over de grond. “Ik heb het zo heet Carlijn.” “Ik zie het

“Ik wil met jou naar de plek waar ik het gelukkigst was. Maar ook het meest kwetsbaar en onzeker. Ik wil het je laten zien.

De bel galmt in de hal. Geen beweging. Ik bel nogmaals. Doe een stap achteruit. De voortuin in. De gesloten luxaflex in de woonkamer beweegt.

“Oma?” Ik durfde niet. Liet een stilte vallen. Zat naast haar in de kapsalon van het verzorgingshuis. Permanentje in haar haren. Haar hoofd onder de

“Pak mij dan! Carlijn!” Ze rent voor mij uit door de duinen. Draait zich lachend om. Haar blonde haren en witte zomerjurkje wapperen door de

“Nou lieverd. Daar gaan we!” Mijn moeder slaat een arm om mij heen. We slepen de zware koffers achter ons aan. Het is druk op