De harde wind trekt aan het stuur van mijn fiets. De regen slaat in mijn gezicht. Donkere wolken pakken zich samen. Mensen lopen gehaast naar hun auto of duiken snel een winkel in. Ik rijd om een mevrouw in een rolstoel heen en parkeer mijn fiets. Sla snel een extra slot om mijn voorwiel en als ik weg willen lopen valt ze mij pas op.
Stil…Muisstil zit ze daar.
In haar rolstoel.
Alsof de regen en wind haar niet deren.
Bijna in trance met een lege blik in haar ogen.
Terwijl de regendruppels op haar spetteren en ook ik, in mijn dunne jasje, natter en natter word kan ik het niet laten.
“Kan ik iets voor je doen?” Vraag ik rustig.
Ze kijkt mij alleen maar aan. Stamelt wat. Ik zie de vertwijfeling in haar ogen.
“Ik meen het.” Moedig ik haar aan. “Als ik iets voor je kan betekenen zeg het gerust.”
“Maar…” Begint ze voorzichtig. “Is dat niet een beetje gek. Ofzo?”
“Nee hoor waarom? We zijn hier toch op aarde om elkaar een beetje te helpen als het kan? En zo te zien kan jij wel wat hulp gebruiken.” Antwoord ik brutaal.
Ze slaakt een diepe zucht.
“Je hebt gelijk. Ik kan niet meer. Ik zit uit te rusten.”
“In de regen?” Zeg ik lachend.
Ze lacht voorzichtig terug. Pas nu zie ik dat er achter die lege blik in haar ogen een mooie lach schuil gaat.
“Ik ben vanuit Monster met de bus gekomen. Mijn wekelijkse uitje. Niet wetende dat het zulk slecht weer zou worden en niet wetende dat ik vandaag niet zo’n goede dag heb dus ik red het niet in een keer. Ik wil graag naar de Hema, moet jij ook die kant op?” Durft ze gelukkig te vragen.
“Nee,” antwoord ik eerlijk. “Maar het is voor mij geen enkele moeite om je even te brengen.”
Even later loop ik achter haar rolstoel en raken we aan de praat. Dankzij mijn jarenlange ervaring als patiënt en mijn werk bij de Patiëntenvereniging weet ik dat het alleen maar prettig is als mensen gewoon durven te vragen wat je mankeert in plaats van er omheen te draaien.
“Zit je al lang in een rolstoel? Mag ik vragen wat je mankeert?”
“Ik heb longcovid.”
Dit antwoord had ik niet verwacht. Corona is al zo lang uit mijn systeem.
“En daarvoor? Was je toen gezond?”
“Ja, ik was docent. Kon en deed alles. Nu gaat niets meer vanzelf maar ik begin het na de eerste heftige jaren en revalidatie te aanvaarden. Ik trek, zoals nu bijvoorbeeld, de hele dag uit voor een uitje naar de Hema.”
We nemen afscheid. Voor de lift van de Hema laat ik je achter. Je komt hier vaker vertel je en je begint zoals altijd met een kopje koffie in het restaurant om even bij te komen.
Gehaast loop ik naar mijn afspraak. En pas later, als ik weer thuis ben en de regen nog steeds tegen de ramen slaat denk ik aan onze ontmoeting. Ik hoop dat iemand je een duwtje terug naar de bus heeft willen geven zodat je niet wéér uitgeput in de regen hoeft te rusten….
Liefs Carlijn
Deel je mee? Wie weet bereikt mijn blog bovenstaande vrouw uit Monster. Als dat zo is wens ik haar heel veel sterkte voor haar toekomst want dat ben ik in allerijl vergeten te zeggen……