‘Hai. Margot hier.’ Ik open mijn mail en lees verder.
‘Via je blogsite ben ik aan je mailadres gekomen. Ik schrijf een artikel voor een damesmagazine en ben op zoek naar een vrouw met stoma die in bikini in ons tijdschrift wilt. Neem even contact op. Het wordt een mooie foto shoot inclusief interview over hoe het is om met een stoma op het strand gezien te worden.’
Ik zucht.
En nogmaals.
‘Aapjes kijken’ is het gevoel dat als eerste in mij opkomt. Mensen laten zien hoe het is om met een stoma te leven is uiteraard belangrijk. Vooroordelen weghalen. Meer bekendheid. De taboe doorbreken. Ik heb mijzelf er gedurende twintig jaar bij de Stomaverenging voor ingezet.
Maar toch bekruipt mij ook een ander gevoel.
Het hoeft niet meer. Ik heb al zoveel op de barricade gestaan. Met poepzak op de foto. Openbare toiletten geopend. Moties ingediend. Geschreven over alle zaken rondom het niet kunnen, of te veel moeten poepen. Steeds weer met mijn stoma in een magazine of krant. Ik wil dat nu even niet meer. En al helemaal niet in bikini in een landelijk magazine. Alsjeblieft zeg….
In bikini voor de spiegel vind ik al een ding maar dat heeft niets met mijn littekens en stomazak te maken. Ik ben gewoon geen twintig meer, alles blubbert wat meer, wordt ronder en krijgt rimpels waar ik het twintig jaar geleden ook bij mijn moeder zag ontstaan. Ik voel mij best fit, gezond en sterk ondanks alles wat ik heb meegemaakt maar ik moet er hard voor werken om mijn lijf te houden zoals het is. Dat hoeft alleen niet heel Nederland te zien….
‘Dag Esther. Dankjewel voor je mail maar ik heb hier geen behoefte aan. Uiteraard kan ik je in contact brengen met andere jonge vrouwen met een stoma die het misschien wel leuk vinden om in bikini in een magazine te komen.’
Binnen vijf minuten heb ik een reactie terug.
‘Ha Carlijn. We gaan binnen de redactie op zoek naar een andere vrouw. Maar nu ik je toch op de mail heb: Mijn collega schrijft een artikel over schaamte voor je lichaam. Ze interviewt vrouwen die moeite hebben om hun lichaam te accepteren. Misschien is dat wat voor je?’
Ik kijk vol verbazing naar mijn scherm. Vervolgens moet ik heel hard lachen. Blijkbaar is er voor haar geen middenweg. Als je niet in bikini in een magazine wil ben je bij haar gedegradeerd tot een vrouw die zich schaamt.
Ik schaam mij helemaal nergens voor. Want als ik iets heb geleerd na mijn halve leven, tweeëntwintig jaar, met stoma dan is het wel dat ik een prachtig uniek sterk lichaam heb. Ondanks alle operaties, stoma, amputaties, beschadigde zenuwen en verklevingen ben ik een gelukkig mens. Om dat over te kunnen dragen aan anderen is mijn blogsite ‘In Levenden Lijve’ genoeg en hoef ik niet in bikini in een magazine. 🙂
X Carlijn
Recente reacties