Onzichtbaar letsel

Terwijl ik op Valentijnsdag in mijn auto weg rijd bij de sportschool duikt er een ambulance achter mij op. Gillende sirenes. Snel maak ik plaats terwijl hij mij voorbij scheurt. Zonder er verder bij na te denken rijd ik naar huis. Ik ga douchen. Stofzuig het huis. Werk de was weg en hang lang aan de telefoon met een vriendin. Ik maak mijn lunch en kruip achter de laptop om nog wat mails te beantwoorden wanneer mijn oog op een nieuwsbericht op Facebook valt.

‘Zeer ernstig ongeluk. Fietster ernstig gewond afgevoerd.’ Ik zie dat het ongeluk ruim twee uur geleden heeft plaatsgevonden en realiseer mij dat dat de ambulance was waarvoor ik die ochtend plaats maakte. Ik scrol langs het bericht. Zie foto’s van ambulances en lees snel het bericht door. Traumaheli opgeroepen. Fietster aangereden. Ernstig letsel. Haaientanden. Geen voorrang verleend. Ernstig gewond afgevoerd. Terwijl ik verder wil scrollen valt plotseling mijn oog op de fiets die bij het bericht staat.

Mijn hart slaat over.

“Nee toch! Dat zal toch niet?” Zeg ik hardop. Ik tuur naar de foto van de blauwe fiets met het gekke mandje, de fietstassen en de spiegel. Het hoge typerende zadel en de bruine handvatten. Ik kijk naar het tijdstip van het ongeluk en slaak een zucht van verlichting. ‘Ze is het niet. Anders had ik het al lang gehoord’

Ik maak een foto van de fiets en stuur het per whats app naar mijn ouders:

‘Lieve pap en mam. Even zat mijn hart in mijn keel, nota bene op Valentijnsdag. Er is twee uur geleden een erg ongeluk gebeurd in Naaldwijk. Wat lijkt deze fiets op mama’s fiets maar gelukkig is het mama niet!’

Direct gaat de telefoon. Mijn vader.

“Ik begrijp het niet. Wat is er met die foto?”

“Rustig maar pap. Ik dacht even dat het mama haar fiets was maar dat is het natuurlijk niet want dit ongeluk is al lang geleden gebeurd.”

“Maar ik zit al een uur te wachten met de boterham. Mama komt maar niet thuis….”

De nachtmerrie werd werkelijkheid. Pure paniek volgde….

Ze was die ochtend geschept door een automobilist die haar niet had gezien en haar geen voorrang had verleend. Ze was er slecht aan toe. De traumaheli kon worden afgebeld maar met onbekend hersenletsel werd ze onder motorbegeleiding, buiten bewustzijn afgevoerd naar het Westeinde Ziekenhuis.

Zonder enkele informatie over hoe ze er inmiddels aan toe was snelden mijn vader, zussen en ik naar het ziekenhuis waar we haar ernstig gewond aantroffen.

Inmiddels is het zes weken later.

Ze is weer thuis. Het politieonderzoek is afgerond. De verzekeringskwestie loopt, de komende Griekse wandelvakantie is geannuleerd en de zichtbare blauwe plekken zijn verdwenen. Het letsel echter nog lang niet, al had het veel slechter af kunnen lopen.

Het zal maanden duren voordat haar onzichtbare letsel; de hersenkneuzingen, oogkas breuken, duizelingen, hersenbloeding, zenuwkneuzing en dubbelzicht zullen verdwijnen. Als het al verdwijnt…

Niemand ziet haar verwondingen wanneer ze dapper achter haar rollator loopt, zodat ze niet omvalt. De buitenwereld ziet een oudere vrouw die haar dagelijkse rondjes loopt en daarna naar bed gaat, niet beseffende dat ze tot zes weken geleden nog wandelvakanties in de bergen liep, dagelijks sportte, alles uit het leven haalde en wekelijks op de fiets stapte naar Den Haag.

Wij kennen haar door en door dus wij zien dat wel. Maar wat wij vooral zien is haar enorme veerkracht om er weer bovenop te willen komen en de innerlijke kracht, liefde voor ons en zelfspot die ze heeft behouden ondanks haar letsel.

Zij komt er wel. Ook al heeft ze nog een lange weg te gaan met haar onzichtbare letsel.

x Carlijn

(De betreffende nieuws site heeft inmiddels netjes excuses gemaakt en beloofd in het vervolg voorzichtiger om te gaan met het plaatsen van foto’s. De automobilist was ook enorm geschrokken en wij verwijten hem uiteraard niets.)