Kan ik wat voor je doen?

“Nee hoor, ik wil je niet overvragen!” Ze huilt. Bibberende handen.

“Luister eens Liesbeth! Dat doe je niet. Vertel!”

“Het is zo moeilijk om alleen te zijn.” Ze snikt het uit.

Ik ben bij Liesbeth. Tien jaar geleden woonden we beiden nog in Den Haag. Vele zomers achter elkaar hingen we over de balustrade van ons balkon te kletsen. In het zonnetje, hangend over de reling. Zij, dertig jaar ouder dan ik, zette koffie die ze mij vervolgens aanreikte langs het tussenschot van onze balkons. Als we geen mannen hadden was dat tussenschot er waarschijnlijk gezellig tussenuit gegaan.

Zij was er voor mij na de zoveelste buikoperatie. Ik, jarenlang geteisterd door fysieke pijn maar zij, misschien nog wel erger, door een zware chronische depressie. Twee verschillende diagnoses maar toch vonden we troost, afleiding en gezelligheid bij elkaar in onze eenzame uren.

Zeven jaar geleden verhuisde ik. Liesbeth en haar man niet veel later ook. We woonden nu verder uit elkaar maar onze band bleef hecht. Vorig jaar werd haar man plotseling ernstig ziek. Binnen enkele maanden gleed hij door haar vingers. Samen regelden we zijn medicatie, thuiszorg, de euthanasie werd ingepland en niet veel later zijn uitvaart.

En toen zat ze daar….

Verdrietig, eenzaam en alleen in dat grote huis. De grote donkere wolken van het leven wisten haar weer te vinden en overmeesterden haar.

‘Kan ik wat voor je doen Liesbeth?” Een simpele vraag tijdens haar zware depressie.

“Nee hoor kind. Je hebt al zoveel sores met je eigen lijf en leven.” Fluisterde ze krachtloos.

“Maar jij hoort ook in mijn leven. Ik doe het met liefde.”

De angst voor haar eigen aftakeling kwam ter sprake. Wat als ze zou vallen en uit huis moest? Wie zou er voor haar zorgen? Wie ging handelen wanneer ze vond dat haar leven volbracht was? Wie kende haar zo goed dat diegene ervoor zou zorgen dat ze op de juiste plek kwam als ze dat niet meer zelf kon beslissen?

Haar zorgen stapelden zich op.

We maakten een goed doordacht plan. We gingen naar de huisarts en de notaris. Er kwam een euthanasieverklaring en een levenstestament. Ik beloofde haar, tot haar laatste adem, voor haar te zorgen.

Ik zie haar knokken. Iedere dag opnieuw. Maar ze geeft niet op. Nu het levenstestament is vastgelegd durft ze hopelijk weer een beetje zorgelozer te gaan leven….

X Carlijn