‘Je hebt het goed gedaan…’

“Wil je dat ik even meeloop? Het kan best schrikken zijn.”

“Nee hoor, dat hoeft niet.” Zeg ik tegen de zuster van het verpleeghuis. “Ik weet wat ik kan verwachten.”

Langzaam duw ik de deur van Piet zijn kamer open. Daar ligt hij. Drieeennegentig jaar oud. Waarschijnlijk wordt dit de laatste dag van de bijna 34.000 dagen die hij heeft geleefd.

Ik pak een stoel. Neem plaats naast zijn bed. Zijn ogen zijn gesloten. Hij ademt onrustig. Zijn armen maaien in de lucht. Plukken vervolgens aan de dekens. Hij kreunt. Roept om zijn vrouw en vervolgens om zijn mama.

“Dag Piet. Je bent niet alleen. Ik, Carlijn, ben er ook. Zal ik je handen even warm wrijven?”

Rustig pak ik zijn handen uit de lucht. Neem zijn ijskoude vingers in de mijne. Met mijn vrije hand wrijf ik zijn wang. Hij kreunt.

“Dag kerel. Rustig maar.”

Hij opent zijn ogen. Lijkt mijn stem te zoeken. Zijn blik blijft hangen in de mijne. Eerst zie ik paniek maar hoe langer we elkaar aankijken hoe rustiger zijn blik wordt. Hij bijt zich vast in mijn oogopslag.

“Hai Piet. Je hoeft niets te zeggen maar je hebt pijn he? Je bent gister gevallen. Je hebt je heup gebroken. Daar heb je medicijnen voor gekregen maar misschien voel je je daardoor soms een beetje in de war. Blijf maar rustig liggen. Ik ben je mentor weet je nog? Ik ben bij je. Ik ga niet meer weg en we doen dit samen.” Langzaam en bevestigend beweegt hij zijn hoofd. Sluit vervolgens zijn ogen.

Ik laat een traan. Zonder dat hij het merkt want Piet valt in slaap. Deze keer zonder gekreun en onrust. Mijn handen stevig in de zijne. Een gevoel van nabijheid. Zo verstrijken de uren. Soms even wakker. Dan weer in diepe slaap. En dan weer plotselinge onrust.

Ik ga staan. Haal zijn maaiende armen weer uit de lucht en wrijf zijn wang.

“Ssstttt rustig maar Piet.”

Zijn ogen gaan open. Ik zie angst in zijn troebele ogen. Vragend trekt hij zijn schouders op alsof hij niet begrijpt wat er nu toch allemaal gaande is in zijn lijf.

“Sssttt stil maar lieverd. Je hebt het goed gedaan. Je hebt alles goed gedaan.”

“Ja?” Vraagt hij plots met schorre stem. “Goed gedaan?”

“Jazeker. Je hebt je leven goed geleefd. Je hebt het goed gedaan. Je mag nu rusten. Het is goed zo. Ga maar slapen. Ik blijf bij je. Je bent niet alleen.”

Hij knijpt in mijn handen. Ik voel zijn grip verslappen. Hij slaapt. In de uren die volgen worden de pijnstillers verhoogd en krijgt hij meer ademstops. Het einde van zijn leven nadert en die nacht blaast Piet zijn laatste adem uit.

In zijn laatste wakkere uren was Piet niet alleen. Ik was bij hem. Voor hem een troost maar tevens mijn verdriet. Want hij had niemand meer. Geen familie, geen vrienden of kennissen. Piet en ik hadden een klik. Ik luisterde graag naar zijn gebrabbel over vroeger. Onsamenhangende verhalen vol gaten wegens de dementie. Ik wreef zijn ruggetje, kamde zijn haren en samen luisterden we naar muziek waar hij, als oude-drummer, ritmisch op mee trommelde.

Ook al stopt mijn taak als mentor na het overlijden van mijn client, bij Piet voelde het anders. Ik wilde hem begeleiden tot het laatste stukje op aarde. Juist omdat hij zo alleen en eenzaam was.

Terwijl ik al nadacht over hoe een uitvaart te regelen voor iemand die niemand meer heeft bleek dat niet nodig. Hij bleek jaren geleden al geregeld te hebben dat het een stille crematie moest worden. Geen dienst, geen gesproken woorden, geen bloemen, kaarten of condoleance. Piet is inmiddels opgehaald. Deze week wordt hij in stilte gecremeerd.

Vaarwel Piet. Een diepe buiging voor jou en dankjewel dat ik bij je mocht zijn toen er niemand anders meer in je leven was….

Rust zacht.

Liefs Carlijn