Vertrouwen

“Verwacht niet teveel. Soms krijg je geen enkele reactie terug. Een dankjewel of blijk van waardering zal je waarschijnlijk nooit krijgen.”

Ik hoor haar woorden nu nog. Mijn leidinggevende van Mentorschap bereidde mij voor op mijn eerste client. Ik begreep het, vond het vanzelfsprekend.

Maar toen verscheen Koen. Mijn client, dertig jaar oud, was een stoere kerel. Geboren met een verstandelijke beperking ontstaan door het alcoholisme van zijn moeder in de zwangerschap. Hersentjes die nooit goed ontwikkeld waren en een kindertijd om te janken. Van pleeggezin naar kindertehuis, woongroepen en uiteindelijk dakloos. Een IQ van nog geen 50, autisme en ADHD maakte zijn leven nog complexer. Hoeveel onveiligheid en ellende kan iemand aan? Dat was duidelijk merkbaar. Zijn vertrouwen in mensen was nihil. Hij keek de kat uit de boom en die kat bleef verdomd lang zitten….

Bijna dagelijks hadden we contact. Altijd op zijn initiatief. Ik moest er uiterst alert op zijn dat ik mij exact aan mijn woord hield, anders was het vertrouwen direct weer weg en kreeg ik een grote bek. Als ik een week op vakantie was geweest voelde hij zich in de steek gelaten en begonnen we weer van voren af aan. Hoe kon het ook anders met zo’n geschiedenis?

En zo bouwde Koen en ik aan onze band. Hij kreeg een nieuwe baan waar hij beter op zijn plek zat. Ik gaf hem meer verantwoordelijkheid en liet altijd, bijna overdreven, blijken dat we gelijkwaardig zijn aan elkaar. Begeleiders kwamen en gingen maar ik bleef. En dat merkte hij ook. Steeds vaker liet hij blijken dat hij mij vertrouwde. Dat hij van mij op aan kon. Op een dag zei hij iets wat hij nooit gedacht had ooit te kunnen zeggen; dat hij trots was op zichzelf en zich gelukkig voelde.

Gister was ik weer bij hem.

Samen aan de koffie in het prille lentezonnetje. Naast elkaar op een bankje. We babbelden wat; over zijn leven, dromen en zijn wensen. Na afloop kreeg ik een dikke knuffel. Ondenkbaar voor de afstandelijke stoere patser van twee jaar geleden maar zo passend bij de Koen van nu.

Vanmorgen bij het ontwaken een Whats-appje in mijn scherm:

‘Lieve mentor, ik moet iets kwijt. Ik wil je bedanken voor alles. Wat je doet voor mij. Ik vertrouw je echt. Ik hou van jou want je bent een topmentor.’

Tranen van ontroering in mijn ogen. Weer moest ik denken aan de eerdere woorden van mijn leidinggevende: ‘Verwacht niet teveel.’

….Ik verwachtte helemaal niets maar kreeg meer terug dan ik ooit had durven hopen!

X Carlijn

Mentor van Suus, Koen en Mia

#Mentorschap Haag en Rijn