Kunstenaar

Stiekem kijk ik naar je. Ik zie hoe je daar zit, altijd wat gebogen over je bureau, lichten gedimd, turend naar je scherm. De muis van je computer schuift heen en weer. Een geluid wat mij zo vertrouwd in de oren klinkt. Het werken aan je foto’s; dag in dag uit.

Ik blijf naar je kijken. Denk aan bijna twee jaar geleden.

“Ik zie rare vlekken. Ik zie niet scherp. Ik laat het vanmiddag toch even checken.”

Zo begon een doodnormale dag. Je verzette wat foto opdrachten zodat je tijd had voor de opticien. Voor mij een teken dat er iets aan de hand kon zijn want nooit, echt nooit vroeg jij klanten een afspraak te verplaatsen.

“De optometrist zag iets in mijn oog. Ze weet niet wat maar ze gaat overleggen met de huisarts.”

Zo kwam je die middag thuis. Toen ging het snel. De huisarts belde. Overleg met de oogarts in het ziekenhuis. Je moest onmiddellijk komen. Opname op de TIA-afdeling. Ze dachten aan een oog-infarct. Maar na twee dagen konden ze niet verklaren waar dat infarct vandaan was gekomen. Geen verstopte vaten. Keurige bloeddruk. Prima hartfilmpje. Goede hersenscan. Dus naar huis en aan de medicatie.

Daar zat je. Op de bank. Je ogen zijn het belangrijkste in je vak maar ‘de fotograaf’ had nu plotseling geen scherp zicht meer. Ironisch als het niet zo zorgelijk zou zijn…..

“Goedemorgen, excuus dat ik zo vroeg bel.” De oogarts van het ziekenhuis belde je de volgende morgen wakker. “Een oplettende arts in opleiding denkt een zeldzame aandoening in de scan van je oog te herkennen uit haar studieboeken. Wil je onmiddellijk komen? Er is haast bij.”

Daar gingen we weer. Nog meer onderzoeken. Artsen dromden om je heen. Afspraken van andere patiënten werden geannuleerd. Plotseling overal voorrang. We keken elkaar aan. Wisten dat het wel eens mis kon zijn…..

De diagnose verraste ons compleet: Oculaire Toxoplasmose. In gewone mensentaal: Parasieten in je oog. Die parasieten zaten er nog, je zag ze krioelen op de scan. Rillingen over onze rug. Wat een naar idee! Ze verstopte je bloedvat en zorgde voor definitief zichtverlies. Op dit moment voor 25% maar de behandeling moest snel starten want de parasieten zouden ieder uur meer schade kunnen aanrichten.

Zware medicatie werd ingezet. Enkele pillen die normaliter werken tegen malaria moest jij maanden slikken. Dat zou zorgen voor een inkapseling van de beestjes. Iedere dag werd je moeier. Lustelozer. Compleet geradbraakt. Grote zorgen want ‘hoe kon je je werk als fotograaf nog doen als je niet meer alles zag?’

Maar wat bleef je optimistisch en wat ben ik trots op jou! Daar denk ik aan nu ik je zo zie zitten.

Je zicht is nooit meer teruggekomen, die vage rare vlekken blijf je zien. Ook je energie is niet meer zoals voorheen. Je moet doseren; Het licht niet te fel, vaker een zonnebril op en nonstop naar een scherm turen lukt niet meer. Maar wat heb je nog steeds veel plezier in je vak als creatieve, unieke kunstenaar!

De parasieten zitten inmiddels keurig ingekapseld, ze liggen te slapen in je immuunsysteem. Ze kunnen weer ‘wakker worden’ maar de controles zijn tot nu toe goed, daar vertrouwen we op.

Laat ze daar maar rustig liggen, in de tussentijd leven wij ons fijne leven, maken we er grapjes over en maak jij als fotograaf je kunstwerken weer!

X Carlijn