Daar zit hij. Bovenop het puin dat ooit zijn huis was. De camera zoomt uit. Het reddingsteam moet verder. Hem achterlatend. In wanhoop. Onmacht. Maar bovenal; met onmenselijk verdriet.
Waarschijnlijk weet iedereen die de documentatie ‘Oranje Helmen’ heeft gezien waar ik het over heb: De vader die al dagen zijn vrouw en kinderen onder het puin hoorde ‘kloppen’. De vader die ten einde raad het reddingsteam aanklampte.
‘Eindelijk hulp. Ik zie gelukkig mijn vrouw en kinderen terug.’ Moet hij opgelucht gedacht hebben toen de hulpverleners de berg met puin beklommen.
Niets was minder waar. Zijn vrouw en kinderen lagen te diep. Een hijskraan of bulldozer niet beschikbaar. Handmatig uitboren en steen voor steen verwijderen zou dagen duren. Dagen van kostbare tijd die het reddingsteam beter kon besteden aan het bevrijden van tientallen, liefst honderden anderen.
Keuzes. Onmenselijke keuzes na de aardbeving in Turkije en Syrie…..
En terwijl de vader het team notabene nog vriendelijk bedankt en zegt zelf dagen steen voor steen te gaan verwijderen rollen de tranen over mijn wangen. Het grote verdriet ontneemt mij letterlijk de adem terwijl ik veilig en warm op de bank zit en de kinderen veilig en onbezorgd boven in hun bedje liggen.
Terwijl het team op tv verder zoekt naar overlevenden blijf ik maar aan die vader denken. Daar op die berg, waar zijn vrouw en kinderen diep verscholen in het puin liggen te kloppen op een verwarmingsbuis.
Het reddingsteam is inmiddels weer thuis.
Er is weer een week verstreken.
De grote Giro555 actie is achter de rug. Mensen hebben het gevoel iets te hebben gedaan door gulle giften of acties. Alsof het puin daarmee als sneeuw voor de zon van zijn vrouw en kinderen verdween.
Het nieuws gaat weer over Oekraïne, carnaval of een messentrekker in Parijs. Maar ik denk nog steeds aan die vader, op zijn berg met puin. Zal hij nog steeds eigenhandig graven? Geen tranen meer over maar met bloed aan de handen van zijn harde werken? Of is het kloppen inmiddels gestopt?
Zal hij ooit de lichamen van zijn kinderen kunnen begraven of zal zijn sprankje hoop waarheid zijn worden en zit hij inmiddels met zijn vrouw aan het bed van hun kinderen en wenst hij hen een goede, rustige nacht.
Ik hoop het zo…..
X Carlijn
Recente reacties