Lelijk

“Hoe was het vandaag?”

Ze stapt in de auto. Duwt haar schooltas op de grond tussen haar benen en slaakt een diepe zucht.

“Stom. En saai.” Weer die zucht.

“Zal ik een klacht indienen op school?” Zeg ik zogenaamd serieus. “Zodat ze die lessen wat leuker gaan maken voor jou?”

Ze grijnst. Haar wipneusje trekt omhoog. Haar ogen schitteren. Hoe lang zal het nog duren voordat de kinderlijke trekjes plaats maakt voor de eerste norse puberblik?

We rijden naar huis. Weer een zucht.

“Wat zucht je hard. Wat is er?”

“Niets hoor. Ik zucht gewoon graag als ik het druk heb gehad. Dat is een lekker gevoel.”

“Maar je had het toch niet druk. Het was toch stom en saai op school?”

Weer schiet dat wipneusje omhoog tijdens haar lach.

“Nou. Het was niet ècht stom maar we gingen tekenen en mijn tekening was echt super lelijk.”

“Ohh. Hoe kwam dat?”

“Geen idee. Ik had er gewoon geen zin in….”

“Laat hem eens zien.” Zeg ik enthousiast. “Of ligt hij nog op school?”

“Nou…” Ze valt stil.

“Eigenlijk….” Weer die stilte. En dan, in rap tempo steekt ze van wal:

“Eigenlijk was hij zó lelijk dat ik hem echt niet mee naar huis wilde nemen, dus ik heb hem aan de juf gegeven.”

Mijn mond valt open. En dan barst ik in lachen uit.

“Wàt????” Vraagt ze verbaasd. Ik schater tijdens het lachen.

“Jij vindt je tekening zó lelijk en vervolgens doe je hem kado aan de juf?”

“Ja.” Zegt ze serieus. “En ze was er echt heel blij mee hoor.”

Ik geef een aai over haar bol. In gedachten zie ik voor mij hoe juf aan het einde van de dag alle mislukte tekeningen als kostbare kado’s in ontvangst neemt. Haar man die ’s avonds een diepe zucht slaakt als al die lelijke kunstwerken door haar op de koelkast worden geplakt. Een stralende juf ernaast. Trots op haar leerlingen. Dankbaar voor al die kunstwerkjes van háár kinderen.

Enkele weken later hoor ik haar tegen een vriendinnetje zeggen dat ze een armbandje heeft gemaakt maar hem niet mooi vindt dus hem maar aan haar buurmeisje heeft gegeven. Het buurmeisje was er blij mee.

“Hé spook!” Zeg ik lachend. “Alles wat jij lelijk vindt geef jij weg! Net als die mislukte tekening die je aan de juf hebt gegeven!”

Weer dat neusje omhoog en dan een schuldbewuste blik:

“Nou…èhm….die is nu eigenlijk thuis. De juf heeft hem teruggegeven.”

Ik grinnik. Want in gedachten zie ik de man van de juf al die tekeningen stiekem van de koelkast afhalen en ongezien in juf haar werktas stoppen, zodat ze de volgende dag weer worden uitgedeeld aan de kinderen.

Opgezadeld met hun eigen lelijke tekening.

X Carlijn