“Die leeftijd lijkt mij echt niet leuk.” Zeg ik resoluut.
“Waarom niet?”
“Nou…Jongetjes van tien, wat moet ik daar nou mee? Dat lijkt mij gewoon niet zo leuk. ”
“Niet leuk?” Zegt ze lachend.
“Nu is hij nog zeven. We gaan er samen op uit. Maken plezier. Als hij komt logeren gaan we in het donker het bos in en beleven in zijn ogen spannende avonturen. Als zijn tante heb ik zo’n grote pret-rol in zijn leven.”
“Maar als hij tien is heb je dat ook nog hoor. En als hij achttien is ook. Daar ben je zijn tante voor. Misschien op een andere manier maar ik denk niet minder ofzo…” Zegt mijn zus geruststellend.
Dit gesprek vond ruim tien jaar geleden plaats.
Mijn ‘oudste’ neef was toen zeven en ik vond het jammer dat hij ouder werd. Die kleine blonde krullenbol met zijn grote blauwe ogen kon zo guitig opkijken naar mij, zijn tante. Wekelijks beleefden we avonturen, huppelden samen over straat achter mooie vrachtauto’s aan. Dat zou vast allemaal gaan verdwijnen als hij ouder werd.
Dat klopte. Het verdween. Maar het maakte plaats voor zoveel mooie andere momenten en herinneringen. Ook toen hij tien of veertien was lichtten zijn ogen nog net zo op als voorheen.
Gister, hij is inmiddels achttien jaar, stond hij op de stoep. Hij kwam op visite met zijn vriendin. Rustig, gezellig en geïnteresseerd. Die kleine blonde krullenbol is een grote kerel geworden.
“Ik hoorde van mama dat je gezondheid niet zo lekker gaat. Wat naar voor je! Hoe voel je je nu?”
En terwijl hij dat vraagt krijg ik een brok in mijn keel.
Nee hij is geen kleine krullebol meer. We wandelen niet meer handje in handje in het donker door het bos met onze zaklamp, gaan niet meer naar de binnenspeeltuin of het zwembad maar alles wat er voor terugkomt is minstens zo mooi.
Opeens gelijkwaardig aan elkaar. Interesse in mijn leven. Empathisch. Volwassen gesprekken over studie, keuzes en relaties. En ja…Soms zou ik stiekem willen dat hij weer even zeven is maar weet je zus, je had gelijk.
Een neef van tien of achttien is minstens net zo leuk. 😉
X Carlijn
Recente reacties