cafe-5062869_960_720

Een huis vol

“Wat mooi dat jullie dit doen….” Ik val stil terwijl ik de situatie in mij opneem.

“We doen het niet alleen voor de pleegkinderen hoor, ook voor onszelf.”

Ik denk na over wat ze zegt.

“Mag ik vragen wat het jou brengt?”

“Waar zal ik beginnen?” Zegt ze luchtig. “De drukte in huis. De gezelligheid. Het samen zoeken naar oplossingen. Er kunnen zijn voor elkaar. Mijn man en ik leren van hun verhaal en beperking, het zien van de wereld door hun ogen is fascinerend. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.”

Ik ben op bezoek bij Carla. Zij en haar man vangen al jaren uit huis geplaatste kinderen op. Zowel voor crisisplaatsingen als voor langere periodes. Jongens, meiden, van baby tot puber. Met en zonder beperking. Terwijl ik kijk naar de negen (negen!!!) kinderen aan tafel groeit mijn ontzag maar ook mijn onrust.

‘Hoe doet ze dit?’ Kan ik alleen maar denken als ik de ongeorganiseerde maar gezellige chaos op tafel, in de keuken en in het washok verderop bekijk. “Hoe krijgt ze het, dag in dag uit, voor elkaar met zoveel kinderen die ieder hun eigen, vaak complexe ,achtergrond hebben?”

Als ik naar mijn eigen leven kijk kan ik mij hier niets bij voorstellen. Rond een uur of vier in de middag is mijn energie op. Gewoon omdat doseren moeilijk blijft als chronisch zieke. Dan kan ik niets anders dan even liggen, in de hoop dat ik na een uurtje weer wat opgeladen ben. Als een oude mobiele telefoon die soms opeens uitvalt maar na een uurtje aan de stekker het weer doet, maar niet meer zo snel als daarvoor.

“Eerlijk gezegd begonnen we ooit met één pleegkindje. Zij draaide moeiteloos mee in ons gezin en had al snel haar plekje gevonden tussen onze eigen kinderen. Toen we benaderd werden voor een crisisplaatsing zeiden we daarom direct ja. En zo ging het met alle kinderen die kwamen en weer gingen. Waarom zouden wij ze geen thuis bieden als het hier veilig is en als we de aandacht, ruimte en middelen hebben?”

“Nu je het zegt, heb je die ruimte eigenlijk?” Vraag ik verbaasd terwijl ik om mij heen kijk naar de tussenwoning.

“De ruimte niet echt, maar wel een handige man.” Lacht Carla. “Alle kamers hebben een tussenwand gekregen en hier en daar een extra deur zodat alle kinderen hun privacy houden. De schuur is omgebouwd tot game-kamer voor de oudsten.”

Als Carla vervolgens rustig, als een geoliede machine iedereen instructies geeft voor de taakverdeling kan ik niet anders dan mijn conclusie trekken:

Haar negen (pleeg)kinderen werken moeiteloos samen. De taken worden zonder gemopper uitgevoerd. En als even later iedereen aan de boerenkool stamppot zit en de vier (vier!!!) rookworsten worden verdeeld daalt ook hier de rust neer en wordt net als in ieder ander kerngezin de dag doorgenomen. Weliswaar met wat meer kabaal en er moet wat vaker worden gecorrigeerd maar gezellig is het wèl.

Terwijl ik terug rijd naar mijn stille, rustige, opgeruimde huis kan ik een glimlach niet onderdrukken. Om hun chaos. Hun drukte, prikkels en de vele stemmen. Niet alleen een huis vol maar ook absoluut een hart vol!

X Carlijn

Mijn e-book ‘Papa gaat over de tong’ is uit!

Recente reacties

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.