“Echt heel sneu voor je….” Ze zegt het gemeend. Vol medeleven. Daardoor weet ik niet zo goed hoe te reageren.
“Sneu?” Vraag ik voorzichtig.
“Ja. Dat je geen kinderen hebt is al pijnlijk genoeg maar dan ook nog zo’n gezondheid. Wat erg voor je!”
Bij een al lang gesloten hokje in mijn hart wordt even op de deur geklopt. Maar dat is alles. Een klein dof dreuntje in mijn borstkast maar het deurtje blijft dicht. Ik voel het verdriet om mijn kinderloosheid gelukkig niet meer. Dat is geweest.
“Tja. Ieder mens heeft tegenslagen in het leven toch? Dit is het mijne. Maar ondanks wat ik heb meegemaakt kan ik zeggen dat ik momenteel heel gelukkig ben.”
“Dat is goed om te horen. Al vind ik het sneu dat je zoveel pech hebt.” Haar medeleven klinkt inmiddels als medelijden.
‘Verdrietig. Sneu. Pech. Erg.’ Haar woorden dreunen door in mijn hoofd. Het irriteert en triggert. Niet omdat zij het zegt, het is tenslotte wat zij voelt en dat mag. Maar het raakt mij omdat die woorden mijn levenskwaliteit tekort doen.
Ja, ik heb een onstabiele gezondheid. En ja, ik heb het verdriet van kinderloosheid gekend. De pijn en onzekerheid van operaties, complicaties en herstel doorlopen. Maar dat alles heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben. Ik voel geen verdriet meer om eigen kindjes die nooit kwamen, er zijn tenslotte zoveel andere kinderen in mijn leven waar ik mijn aandacht en liefde aan kan geven. Die rauwe zweer in mijn hart is geheeld. Het deurtje al lang gesloten.
Ik glimlach. Tevreden. Want ondanks alles wat ik heb meegemaakt vind ik mijn leven gelukkig niet sneu…
X Carlijn
Recente reacties