Kushandje

Terwijl ik de slaap nog uit mijn ogen wrijf loopt ze voorbij. De buurvrouw die ik amper ken.

Iedere morgen in dezelfde tred, dezelfde jas en dezelfde gewoontes. Kijk…daar gaat ze weer. Ze draait zich om. Altijd via de rechterzijde. Staat vervolgens even stil. Zwaait naar de buurman die twee huizen verderop waarschijnlijk in de deuropening staat en dan, vol oprechte liefde, werpt ze hem een kushandje toe. Daarna nog een. Ze draait zich weer om en loopt naar haar auto. Het kushandje is gegeven dus haar dag kan van start.

Inmiddels niet alleen haar gewoonte maar ook die van mij.

En zo gebeurt het zomaar op een dag dat onze blikken elkaar kruisen.

Ik zwaai, zij zwaait en dan…geheel onverwachts en niet gepland overkomt het mij.

Mijn arm gaat omhoog, ik kus mijn hand en werp haar mijn kushandje toe.

Terwijl ik met rode wangen van schrik om mijn eigen daad in lachen uitbarst lacht zij ook, zwaait en loopt door naar haar auto.

Ik grinnik. Om mijzelf maar ook om deze gewoonte van de buurvrouw die inmiddels bij het starten van mijn dag is gaan horen.

Twee dagen later, op dezelfde plek bij het raam en het koffiezetapparaat zie ik haar weer.

Dezelfde tred. Dezelfde draai naar rechts. Haar hand gaat omhoog naar haar mond. Een vrolijke lach en dan vliegt de kus van haar hand naar de buurman.

Plotseling gebeurt het:

We maken oogcontact, gevolgd door een glimlach en dan…..beiden op hetzelfde moment, kussen wij onze hand en werpen ook wij elkaar een kushandje toe. We lachen hard en herhalen het voor de grap terwijl mijn koffie pruttelt.

Het is er inmiddels bij gaan horen: Ons ritueel. Het kushandje, eerst aan de buurman en daarna aan mij. Wat voelt het knus om de dag zo vol oprechte aandacht en vriendelijkheid te beginnen!

X Carlijn