Vriendschap

“Kom eens effe zitten want we moeten effe over ons babbelen.”

Ik stap net binnen bij Koen als hij voor mij staat met bovenstaande mededeling.

‘Ojee, waar doelt hij op.’ Denk ik direct. Vliegensvlug denk ik terug aan onze laatste whats app gesprekken maar ik kan mij niet herinneren wat de aanleiding kan zijn van dit serieuze gesprek.

“Kijk meissie…” Hij valt even stil terwijl ik van binnen glimlach om zijn benaming. Ik ben al twee jaar ‘meissie’ terwijl ik toch echt zo’n vijftien jaar ouder ben dan hij.

“Ik moet iets aan je kwijt.” Hij wrijft over zijn hoofd. Lijkt diep na te denken. Hij trekt een wenkbrauw omhoog en er breekt een grote grijns door op zijn gezicht.

“Ik wil je effe zeggen dat ik echt waanzinnig blij ben met jou! Eigenlijk zeg ik dat te weinig. Maar ik heb er effe over nagedacht en ik heb mijn leven gebeterd en dan mag ik jou ook best wel effe een complimentje geven. Want we moeten dankbaar zijn! Dankbaar voor de mensen in ons leven!”

Hij staat op. Neemt mijn hand, trekt mij overeind en geeft een omhelzing. Ik sta stokstijf stil, nog overdonderd van de preek die hij zojuist heeft gegeven. Verbaasd over zijn woordenschat waarvan hij met zijn lage IQ vaak geen idee heeft wat hij precies zegt of bedoelt maar het komt er altijd prachtig en bijna kloppend uit.

Hij slaat op mijn rug. Vriendschappelijk. Ik laat hem langzaam los.

“We zijn goed samen, jij en ik.” Zegt hij vol trots. “Als jij nou eens hulp nodig hebt met iets moet je mij ook maar effe bellen. Dan los ik het voor je op.”

En zo staan we hier. Mentor en client. Voor mij een zakelijke overeenkomst maar voor hem zoveel meer. Al maanden merk ik dat hij hunkert naar een gelijkwaardige vriendschap.

“Ik vind het heel aardig wat je allemaal zegt Koen maar ik ben je mentor hè, niet een vriendin.”

Ik zie even de teleurstelling in zijn ogen maar de ervaring heeft mij geleerd dat ik dit wel móet zeggen omdat hij anders steeds een stapje verder gaat.

“Ja dat weet ik ook wel…..” Hij zwijgt. “Maar ook als mentor ben je voor mij een beetje een vriendin.”

We drinken onze koffie. Babbelen over zijn werk, zijn nieuwe collega’s en zijn plannen voor komend weekend. En óók al is hij mijn client met een fikse verstandelijke beperking, als ik even later zijn deur uit loop kan ik niet anders dan glimlachen want ach…

Stiekem zie ik mijn client ook best als een ‘bijzondere vriend’ maar dat hoeft hij niet te weten. 😉

Groetjes Carlijn,

Sinds drie jaar mentor van Suus, Koen en Eliza