Niks, Netflix en lekker wandelen

“Iemand hoeft maar BOE te zeggen en ik ga janken.”

Ik val even stil.

“Kijk…daar ga ik al.” Ik wijs naar mijn gezicht.

Mijn ogen stromen vol. Niet uit pijn of verdriet maar ik ben moe, zo vreselijk moe.

“Ach schat, kom eens bij me.” Hij spreidt zijn armen. Zijn warmte en vertrouwde geur laten de hele traanbuisklier sneuvelen. Er is geen houden meer aan. Met snot uit mijn neus en uitgelopen mascara lijk ik inmiddels op een treurige pandabeer.

“Tuurlijk snap ik dat.” Zegt mijn vriend terwijl hij over mijn rug wrijft.

“Er is ook zoveel gebeurd. Wel, niet. Wel, niet. Dat gaat je ook niet in de koude kleren zitten. Volgende week doe jij iedere dag, ieder uur alleen maar waar jij op dat moment zelf behoefte aan hebt. Wil je wandelen; dan ga je wandelen. Wil je koffie drinken met vriendinnen; dan doe je dat. Wil je dagen Netflixen; dan zet je de voordeurbel lekker uit.”

Hij kent mij. Door en door. Bij hem ben ik veilig. Kan ik mijn twijfels uiten. Ik doel op de onzekerheid rondom mijn geplande ingreep tegen zenuwpijn. Velen hebben het vast gelezen in mijn eerdere blog Trager ( https://inlevendenlijve.blog/2022/12/trager/ )

Nadat ik dagen had lopen piekeren, informatie vergaren en nòg een gesprek met mijn arts had gevoerd hakte ik de knoop door:

Ik besloot de zenuwblokkade volgende week wèl te gaan doen.

Eindelijk rust. Ik stond er achter.

Maar gister belde mijn vertrouwde bekkenarts. Zij had, op mijn initiatief, ook navraag gedaan bij artsen en bekkenchirurgen in het land. Ze hadden tòch hun twijfels over de ingreep. Ze wilden tòch graag wat meer onderzoek. Ze wees mij op een nieuwe arts, ergens ver in het land met expertise op het gebied van zenuwen en rectum, oftewel: Een dokter die ècht alles weet over mijn kiespijn in mijn kont. Ze adviseerde eerst eens daarnaartoe te gaan.

Dus daar ging ik weer….

De andere kant op.

Weer wikken en wegen.

Uiteindelijk annuleerde ik de geplande ingreep van komende week…..

En zo sluit ik dit jaar af. Met een gemaakte keus waar ik uiteindelijk achter sta. Maar wat ben ik moe. De nachten slechte slaap, de zeurende pijn, het peinzen en de medicatie waardoor ik mijzelf wat verlies halen mij op dit moment even uit mijn kracht.

Gelukkig weet ik; als ik onderuit ga herpak ik mijzelf en sta ik weer op. Ook nu zal dat lukken. Maar eerst een weekje niks, Netflix en lekker wandelen!

X Carlijn

(Bedankt voor alle steun en lieve reacties op mijn vorige blog Trager. Zoveel mensen, vrienden, (oud) collega’s en kennissen hebben gereageerd. Dat geeft veel steun. Voor jullie allemaal de beste wensen voor 2023, ook wij maken er weer wat moois van.)