“Dag Carlijn. Met verzorgingshuis ‘De Duinhof’. Ik bel met niet zo’n goed bericht.”
Mijn hart slaat over.
‘Nee toch.’ Denk ik direct.
“Mevrouw Blom is zojuist overleden. Ze voelde zich niet lekker worden en gleed zo weg. Haar hart stond direct stil.”
Ik stamel iets van ‘Wat erg, waarom, hoe kan dat?’ maar het komt er maar half uit.
Mevrouw Blom, in mijn eerdere blog Eliza genoemd, was nog niet lang mijn client voor Mentorschap maar wat hadden we een fijne klik. Waar ik bij mijn andere cliënten één keer per week langskom kon ik het niet laten om bij mevrouw Blom wat vaker binnen te lopen. Ze was niet eenzaam in haar verzorgingshuis. Liet nooit blijken zich alleen te voelen tussen de lieve zusters en mede bewoners maar toch bracht ik graag een extra bezoekje aan haar.
Haar enige zoon, wonend in Frankrijk kon niet zo vaak langskomen als hij zou willen. Hij was er altijd voor zijn moeder, maar wel op afstand en via de telefoon. Vandaar dat ik afgelopen zomer als mentor in Mevrouw Blom haar leven kwam. Eigenlijk alleen voor de praktische regelzaken en het meedenken rondom haar zorgplan maar al na onze eerste kennismaking was er meer dan dat.
Nu is ze dood.
Zomaar.
Geheel onverwachts.
Het raakt mij meer dan ik had verwacht. Het snijdt. Plotseling herken ik mijn emotie. Ik voel hetzelfde lege gevoel als toen jaren geleden mijn omaatje stierf. Blijkbaar was dàt wat mijn bezoekjes aan mevrouw Blom mij keer op keer bracht. De geur van oudheid, de glimmende Swarovski en stoffige tafelkleedjes in haar kamer. De kneuterigheid van het kopje thee samen op bed. De traagheid van het leven door haar ouderdom. Het samen grinniken om leuke herinneringen uit haar jeugd en het geduld waarmee ik voor de zoveelste keer iets vertelde aan haar dementerende brein.
“Ach kind, echt waar? Ben jij al tweeënveertig?!” Zei ze wekelijks. Steeds weer moest ik grinniken om haar verbazing en miniek, week na week op dezelfde manier.
Deze week neem ik afscheid van haar en zal ik spreken op de uitvaart. Niet als haar mentor maar gewoon als Carlijn. Want soms is dat draadje flinterdun en verdwijnt dat zelfs na de dood.
X Carlijn
#MentorschapHaagEnRijn
6 gedachten over “Flinterdun”
Carlijn, jij kan zo prachtig schrijven. Jouw ervaring is gelijk aan die van enkele andere mentoren. Het verlies van een mens die je dierbaar is geworden. En ik weet heel zeker dat dit wederzijds is. Niet verwacht en toch zo maar gekregen.
Sterkte met het afscheid nemen van jouw mevrouw Blom
Ik heb weer waar traantjes weggepinkt. Dankjewel Carlijn en tot woensdag.
Lieve Carlijn,
Het is belangrijk als je er ook voor iemand kan / wil zijn die nu overleden is.
De laatste eer bewijzen noem ik dat .
Voor degene die haar na staan en voor de overledene zelf omdat je vind dat ze die
laatste eer verdiend heeft.
Met liefde iemand begeleidden naar een laatste samenzijn , met respect en liefde tot aan het einde.
Ik bewonder je hierom.
Carlijn, wat heb ik toch veel waardering voor je; je warme aandacht op zoveel mensen gericht!
Prive , Mentorschap, PVHH, facebook etc.
En dat zo kort na je persoonlijke bericht onlangs.
Hartelijks, voor iedere dag!
Dag Addy, Dankjewel voor je lieve woorden en ik wens je alle goeds voor het komende jaar! x
Fantastisch….wat kun jij je goed verwoorden….Het grijpt me… sterkte..