“Het komt er eigenlijk op neer dat de artsen niets meer voor mij kunnen doen.” Als nuchtere Groningse haalt Trudy haar schouders op en vervolgt haar zin.
“Maar dat betekent natuurlijk niet dat ik niet alles uit het leven haal wat er in zit. Voor de patiëntenvereniging doe ik nog graag wat ik kan.”
Ze zet de folders klaar voor de lotgenoten die hier straks komen, op de Landelijke Ontmoetingsdag voor mensen geraakt door Hoofd-Hals kanker. Ook ik tref mijn voorbereidingen voor deze dag waar ik vrijwilliger ben.
Twee uur later zit de sfeer er goed in. Honderden leden vullen de zaal van het van der Valk Hotel. Mensen met stem of zonder stem. Zonder tong, tanden of neus. Mensen met een stemprothese of vele littekens in het gezicht. Niemand is raar, we luisteren naar elkaar en naar lezingen van artsen over de nieuwste operatie techniek. We lachen en laten een traantje. We lunchen en genieten. Maar bovenal ontmoeten wij elkaar.
Als in de middag een vrolijke band de zaal betreedt gaan onze voetjes van de vloer. Mijn collega’s en ik verspreiden ons door de zaal. We vragen dames en heren enthousiast ten dans. Toveren een glimlach op de (te vaak) geopereerde gezichten van de mensen.
We vergeten even… We genieten even… En laten alle zorgen los.
Ik word ten dans gevraagd door een oude heer die mij doet verbazen met de souplesse van zijn heupen. Hij zwiert met mij de hele zaal door, op een stevig Rock&Roll nummer. Ik draai en zwier. Ik snak naar adem en weet niet wat mij overkomt met zijn handen stevig op mijn heupen. Even later fluistert zijn zoon mij toe dat pa de dag van zijn leven heeft.
Ook ik rijd aan het einde van de dag met een glimlach naar huis. Die glimlach neemt echter snel af. Twee dagen later word ik ziek. Drie dagen later nog zieker en dan is plotseling mijn Corona zelftest positief. Terwijl de patiëntenvereniging alle maatregelen heeft genomen met zelftesten, geen handenschudden beleid en de juiste hygiene is het Corona-monster toch de zaal ingeslopen. Ik ben niet de enige. Diezelfde dag melden zich meer mensen. Zo ook Trudy, de nog jonge vrouw die palliatief is verklaard. De schrik vliegt mij om het hart. Wat gaat dit virus bij haar doen?
Terwijl ik zieker word maak ik mij om mijzelf niet de meeste zorgen. Ik denk aan de patiënten maar ook aan mijn collega’s; de meeste zijn zelf patiënt of hebben een zwakke gezondheid door de kanker die hen eerder trof. En hoe zou het zijn met de lieve oude heer met de soepele heupen? Opeens zijn we weer terug bij twee jaar geleden; Corona-bezorgdheid om de mensen waar we om geven. Op onze hoede voor wat nog komen gaat.
Gelukkig valt het uiteindelijk mee. We zijn allemaal weer herstellende. Het beperkte zich ‘slechts’ tot acht positievelingen.
Ik kan inmiddels weer met een glimlach terugdenken aan de mooie, waardevolle dag die het was. Zie mij in gedachten weer Rock&Rollen met de oude heer. Zwierend door de zaal. Vliegensvlug. En het kan niet anders dan dat hij niet ziek is geworden omdat hij ondanks zijn hoge leeftijd veel te snel was voor het Corona-monster. 😉
X Carlijn
Recente reacties