Euthanasie

“Zo snel mogelijk. Ik ben er helemaal klaar mee.”

Ik zit naast zijn bed in de woonkamer. Medicijndoosjes op het kastje naast hem. Drinkvoeding in een flesje er naast. Onaangeroerd. Eten lukt niet meer.

“Ben je bang voor jouw dood?” Vraag ik rustig.

“Bang? Nee hoor, het kan mij niet snel genoeg gebeuren. Liever vandaag dan morgen.”

Mijn vriend zit met zijn vrouw Wil aan de eettafel. Foto’s selecteren voor de uitvaart. Ik kijk met een schuin oog mee.

“Aaahhh, die foto is leuk!” Roep ik opeens verrukt. Een mooi vakantie kiekje, beiden zongebruind, lachend in de camera.

“Ja daar staat hij niet zo heel leuk op, maar ik wel en dat mag toch ook wel? Ik was toen zo mooi slank.” Zegt Wil bijna betrapt.

We grinniken ondanks de trieste situatie die het is. Ellendiger dan dit wordt het niet dus we proberen er maar wat van te maken. Deze week komt de scenarts. In de dagen erna zal de euthanasie plaatsvinden. Geen arts die er meer op tegen zal zijn dat zijn levenseinde de verlossing is van zijn uitzichtloze lijden. Razendsnelle kanker die hem in no-time weg vreet neemt hem te grazen. Hij wilt dat de ondraaglijke pijn stopt. Verlangt naar de rust van de dood.

“Ik heb een vraag aan je.” Zegt Wil. “Maar als je het niet wilt begrijp ik dat. Ik ben niet bang voor de euthanasie maar daarna…als hij hier dood ligt en de stilte mij overvalt lijkt het mij zo verdrietig. Zou je er daarna alsjeblieft bij willen zijn voor mij?”

Tranen wellen op mijn ogen. Wat fijn dat ze deze vraag durft te stellen. Dat het vertrouwen tussen ons zo groots is dat ik voor hun veiligheid en troost kan bieden.

“Tuurlijk ben ik erbij als jullie dat willen.”

We huilen. Halen herinneringen op. We regelen zaken voor de uitvaart en daarna. We worden opgeschrikt door bezoek, telefoontjes van nachtzusters en mensen in huis. Zo veel, zo druk, zo overweldigend in deze laatste dagen van zijn leven.

En nu zit ik thuis. Al dagen in onrust. Te wachten op dat ene telefoontje. Het telefoontje dat de scenarts akkoord is gegaan. Dat de datum is bepaald. Dat ik word verwacht om hem voor de laatste keer in de ogen te kijken en er daarna te zijn voor zijn lieve vrouw…..

x Carlijn