Gepikt

“Wat een mooie kunst.” Ik loop door de kamer van Eliza, mijn nieuwe cliënt. Bekijk de Swarovski beeldjes en sta stil bij haar danseresjes van tin. Mijn blik gaat naar een tafeltje waar een klein potje van aardewerk op staat. Een soort theepotje uit de film Aladdin.

“Wat een schatje.” Ik buig voorover om het beter te kunnen zien. “Zelf opgegraven in Egypte?” Grap ik.

“Nee nee.” Haar ogen beginnen te glimmen. Ze fonkelen als kleine sterren. Eliza is boven de tachtig jaar oud maar haar ondeugende trekken zijn nog duidelijk zichtbaar.

“Zelf gepikt.” Zegt ze trots. Ze gniffelt.

“Gepikt?” Ik denk dat ze een grapje maakt maar niets is minder waar.

“Jaren geleden was ik op een brocante markt in Frankrijk. De verkoper was een akelige handelaar. Vroeg veel te veel voor zijn antieke troep. Ik zag dit theepotje en was meteen verkocht. Maar aan-me-nooit-niet dat ik daar de hoofdprijs voor ging betalen bij zo’n oplichter. Dus…ik pakte het kleine theepotje en voordat ik het wist gleed hij in mijn grote jaszak.”

Ze giechelt weer bij de gedachte aan dat moment.

“En toen?”

“Toen niets. Ik liep weg. Wenste die meneer nog een fijne dag.” Ze lacht hardop en ik lach mee.

“En weet je kind.” Zegt ze bijna fluisterend. “Daarom is het altijd met mij mee verhuisd. Ook naar deze kleine kamer. Ik had ooit veel mooie dure spullen. Allemaal afstand van gedaan. Met gemak. Deerde mij niets. Maar dit theepotje moest mee. Want steeds als ik het zie krijg ik een glimlach op mijn gezicht omdat ik er zo’n leuke herinnering aan heb.”

Weer gniffelt ze. Als een klein meisje van zes die een snoepje uit de kast heeft gepikt.

Ik voel de emotie. Die van haar maar bovenal die van mijzelf.

Want wie had ooit gedacht dat er zoveel lessen zouden zitten in het Mentorschap. Geen cliënt is hetzelfde. Mijn drie cliënten hebben hun eigen talenten, bijzonderheden, liefhebberijen en gebreken maar ze zitten allemaal op een heel bijzonder plekje in mijn hart.

X Carlijn

Mentorschap Haag en Rijn