verbaasd jongetje

Chocolade buik

“Heb jij een weeshuis?” Hij kijkt tegen het zonlicht in. Om mij toch te kunnen zien knijpt hij zijn oogjes bijna dicht terwijl hij zijn gezichtje schuin houdt. 

“Een weeshuis?” Vraag ik verrast.

“Dat is een huis met kindjes zonder papa en mama. Omdat ze dood zijn. Of verdronken. Of omdat de kindjes stout waren en hun ouders ze niet meer wilden hebben.”

“Och jee. Jij weet er heel veel van.” Zeg ik geschokt.

Ik neem plaats op het bankje van de speeltuin. Zonder iets te zeggen klautert hij naast mij.

“Mama zegt dat jij kindjes in huis hebt die niet van jou zijn.”

“Ja dat klopt…” Zeg ik met een glimlach.

“En jij zorgt voor die kindjes. Als een soort oppas maar dan anders zegt mama.” 

Ik begin hardop te lachen. 

Ik ben al jaren de oppas van mijn neven en nichtjes maar ik zie mijzelf zeker niet als oppas van mijn bonuskinderen. Maar dat uitleggen aan deze drie jarige jongen wordt een beetje ingewikkeld dus ik wacht rustig af wat er gaat komen. 

“Knap hoor Sam dat je dit allemaal weet. Wat weet je er nog meer over?”

“Dat ze niet uit jouw buik komen want je hebt iets anders in je buik. Maar ik weet niet wat want dat wilde mama niet vertellen.” 

“Zal ik het verklappen? Een heeeeel groot chocolade ei.” Zeg ik stralend. 

“Echt?” Grote ogen. 

“Ja echt. En als de kindjes thuis lief zijn dan doe ik aan het einde van de dag met een ritssluiting het luikje van mijn buik open en dan krijgen ze een stukje chocola.” 

“Wauwwww…” Zegt Sam terwijl hij voor zich uit staart en het in gedachte waarschijnlijk voor zich ziet. 

“Dat heeft mijn mama niet.” Zegt hij vervolgens bijna teleurgesteld.

‘Ojee…Wat heb ik nu weer gezegd,’ gniffel ik in gedachte. 

“Ik ga weer naar huis Sam. Ik ga eten koken voor mijn weeshuiskindjes.” 

Ik geef hem een knipoog. 

“Krijgen ze vanavond weer een beetje chocola uit jouw buik?”

“Als ze hun bordjes leegeten wel.” Fluiter ik hem in vertrouwen toe. 

“Wauwwww,” fluistert hij weer. Alsof we samen een geheimpje delen. 

Die avond verwissel ik mijn stomazakje en moet lachen om mijn woordgrap van vanmiddag. Want inderdaad; er groeiden geen kindjes in mijn buik en ik zorg met liefde voor de kinderen van een ander die gelukkig nog gewoon een eigen papa en mama hebben. En ach, dat dat chocoladebuikje niet bestaat maar een verborgen stomabuikje is hoeft niemand te weten. Sam vond het tenslotte een prachtig verhaal!  

x Carlijn

Mijn e-book ‘Papa gaat over de tong’ is uit!

Recente reacties

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.