“Iedereen in mijn klas doet dat!”
Ze kijkt mij uitdagend aan.
“Nou…iedereen? Iedereen?” Probeer ik te sussen.
“Ja echt. Iedereen gaat in de zomer naar hotels in Griekenland of Curaçao. Met het vliegtuig. Beetje chillen. Waterparken. Zwemmen met dolfijnen.”
“Zo gewoon vind ik dat niet.” Kan ik niet nalaten te zeggen.
Ze kijkt weer naar het scherm van haar telefoon waar haar wereld op Tiktok in sneltreinvaart aan haar voorbij trekt.
Alhoewel de vanzelfsprekendheid van luxe mij irriteert besluit ik toch de tijd te nemen voor dit gesprek. Ik klap mijn laptop dicht, ga rustig bij haar op de bank zitten en zeg zo nonchalant mogelijk:
“Zou jij ook zo’n verre reis willen maken?”
“Ja hoor.” Ze blijft naar haar telefoon kijken.
“Ik snap dat dat leuk is als al je vriendinnen dat doen. Maar wat wij deze zomer gaan doen; back to basic aan een kabbelend beekje in Luxemburg, is dat niet wat je zelf zou kiezen? Hiken door de bergen. Het bezoeken van verlate kastelen. Kijken naar de sterren. Een kano tocht over rivieren en met een stoomtrein door het land?”
Ze laat haar telefoon zakken. Denkt er even over na.
“Dat is ook wel leuk maar…. dat is zo gewoon. Dat doet iederéén al.”
Ik laat bewust een stilte vallen.
“Maar.” Zeg ik rustig. “Net zeg je nog dat iedereen naar verre landen gaat?”
“Nou. Bijna iedereen dan. Maar het is prima hoor. Die camping in Luxemburg bedoel ik. Die verre reizen doe ik later wel.”
Ze zucht theatraal. Staat op en verlaat de kamer. Ik grinnik, want stiekem hoop ik dat de ervaringen die ze opdoet met onze simpele reisjes dicht bij de natuur haar uiteindelijk meer doen dan ze nu beseft en haar voorlopig nog een tijdje dicht bij huis houden.
x Carlijn