man-930397_960_720

Teleurgesteld

Er klopt iets niet. De tv, die altijd hard aan staat, staat nu uit. Het is oorverdovend stil in zijn kamer.

“Ga maar zitten Carlijn. Moet je koffie?” Hij kijkt mij niet aan. Komt zenuwachtig over.

“Ja lekker Koen.” Zeg ik zo ontspannen mogelijk terwijl ik voel dat er iets is.

“Dan maak ik dat nu. Dan gaan we daarna hier samen praten. Want. Tja. Eerst koffie.”

Hij verdwijnt zijn keukentje in waar ik hem hoor scharrelen met koffiefilters, kopjes en de kraan. Ik hoop dat hij de koffie zet met zijn koffiezetapparaat en niet met lauw water uit de kraan zoals vorige keer.

Koen. Verstandelijke beperkt, autisme en ADHD. Een combinatie die het leven echt niet makkelijk maakt maar wat doet hij het goed. Hij woont in een eigen appartementje waar dagelijks de begeleiding even om een hoekje meekijkt. Hij kookt, doet zijn was, weet zich te vermaken en gaat zelfstandig naar zijn dagbesteding op de boerderij. Ik ben trots om zijn mentor te mogen zijn. Maar nu knijp ik hem een beetje. Wat is er aan de hand waardoor hij mij gister met serieuze stem opbelde en vroeg onmiddellijk langs te komen voor een gesprek.

De koffie pruttelt. Het aroma vult de kamer.

“Lekker. Een echt bakkie” Zeg ik even later dankbaar als hij een dampende mok voor mij zet.

Hij gaat tegenover mij aan tafel zitten. Kijkt mij recht aan en zegt op ingestudeerde toon:

“Ik heb je laten komen omdat ik teleurgesteld ben in jou als mentor. Ik heb niet het gevoel dat je er voor mij bent en daar heb ik last van.”

Bam! Ik ben met stomheid geslagen.

Ik open mijn mond om iets te zeggen maar ik kan de woorden niet vinden. Begrijp er helemaal niets van. Wat is er gebeurd?

“Jeetje Koen. Wat naar voor jou dat je dat gevoel hebt. Kan je proberen uit te leggen waarin ik jou teleurstel?”

“Ja.” Zegt hij weer op monotone stem. “Als ik je bel wil ik dat je opneemt want daar ben je mijn mentor voor. Als ik je hulp in het weekend nodig heb reageer je niet gelijk. Als ik vraag of je langs kan komen zeg je wel eens nee omdat je de dag er voor al bent geweest.”

Ik zucht opgelucht uit. Gelukkig! Wat hij zegt is waar maar daar kan ik rustig met hem over in gesprek. Nogmaals uitleggen wat mijn taak als mentor is.

“Vervelend dat je het zo ervaart Koen maar ik ben je mentor en niet je begeleider. Je verwachtingen zijn te hoog. Als je mij om twaalf uur snachts appt hoef en wil ik daar niet op te reageren. Dat doe ik de volgende ochtend pas. We hebben met mijn baas van Mentorschap en met jouw begeleiders afgesproken dat ik één keer per week langs kom. Daarnaast kan je mij iedere dag tijdens werktijden bellen.”

“Maar als ik iets wil zeggen neem je niet gelijk op.” Zegt hij plotseling verontwaardigd, vol in emotie.

“Dat klopt Koen. Ik kan er niet altijd, direct voor je zijn als jij je verhaal kwijt wilt. Soms moet je even wachten voordat ik terug bel of je een dag later hier zie.”

We maken een plan. Hij gaat proberen gedurende de week op te schrijven wat hij allemaal wil vertellen. Als we elkaar een paar dagen later zien kunnen we het rustig bespreken. Of het gaat lukken weet ik niet. Mijn telefoon zal vast nog vaak op onhandige of onmogelijke tijdstippen gaan. Dat ik een eigen leven heb met afspraken, een gezin en nog een andere baan beseft hij niet of wilt hij niet beseffen: Ik ben zíjn mentor. Moet er voor hém zijn wanneer híj dat wil. En ergens vind ik dat ook wel schattig en voel ik mij vereerd om zo belangrijk voor hem te mogen zijn….

X Carlijn

Mijn e-book ‘Papa gaat over de tong’ is uit!

1 gedachte over “Teleurgesteld”

  1. Een mooi voorbeeld over “afstand en nabijheid”. Als mentor ben je betrokken bij jouw client, maar ook niet te betrokken want dan kun je niet meer objectief zijn. Merendeel van onze cliënten begrijpen dat niet, maar gelukkig kan Carlijn het heel goed uitleggen met respect voor de zienswijze van haar client maar ook met respect voor de haar eigen grenzen.

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.