Besmet

“Blijf hier maar weg hoor!” Hij schreeuwt het uit zijn raam dat op een klein kiertje staat.

“Ik heb besmettelijkerheid.”

“Ik weet het Henk. Jullie hebben Corona!”

“Ik ben ziek. Maar ik moet helemaal alleen op mijn kamer blijven.” Zestig jaar oud maar door zijn verstandelijke beperking lijkt hij een ziek kleutertje die niets liever wil dan een knuffel van zijn moeder. Hij loopt door zijn kamer. Met kleine stapjes. Steeds weer dezelfde rondjes om zijn tafeltje.

“Wat kom je eigenlijk doen?” Roept hij verbaasd. Hij staat weer stil voor het kleine raampje. Hij binnen. Ik buiten.

“Kijk…” Ik houd de kleurige zakjes chips in de lucht. “Ik kom chippies voor jullie brengen. “

“Nou. Dat…dat…dat vind ik wel heel lief hoor Carlijn. Dat is echt heel aardig.”

“Ik ga ook even naar Suus zwaaien. Daarna geef ik de chippies af aan de begeleiding. Ook een zakje voor jou. Beterschap Henk!”

Hij sluit het raam. Loopt vervolgens weer eenzaam zijn rondjes om de tafel.

Daar staat ze. Suus. Midden in haar kamertje. Stokstijf stil met een mondkapje op haar gezicht. Ik klop op het raam. Zwaai naar haar en heel voorzichtig breekt er een glimlach door op haar gezichtje.

“Dag lieverd. Hoe gaat het met je?” Roep ik naar mijn cliënte Suus waar ik sinds anderhalf jaar mentor van ben.

“Ik ben zo ziek.” Roept ze met haar hoge stemmetje. Twee rood doorlopen bange ogen kijken mij treurig aan.

“Ik weet het lieverd. Daarom kom ik even bij je kijken.”

Ze glimlacht. Maar mijn hart breekt als ik zie hoe kwetsbaar, ziek en eenzaam ze daar staat. Zo verloren, in isolatie in haar kamertje.

Ik leg mijn hand op de ruit. Zij de hare aan de andere kant.

“Zodra je beter bent kom ik je ophalen oké? Kijk. Ik heb chippies voor je. Die geef ik even af aan de begeleiding.”

Thomas, de begeleider doet de tuindeur al open. Verscholen in een wit steriel pak, muts, handschoenen en met gezichtsmasker. Zweet parelt op zijn voorhoofd. Ook hem wens ik sterkte want wat is het hard werken voor de begeleiding nu bijna alle bewoners in isolatie zitten en Corona hebben.

Ik neem afscheid. Loop naar mijn auto. Probeer het te verbijten maar het lukt niet. De tranen lopen over mijn wangen na het zien van deze lieve verstandelijke beperkten vrienden die zo snakken naar genegenheid en troost nu ze ziek zijn maar het helaas niet kunnen krijgen.

Corona hakt er flink in. Niet alleen in de ziekenhuizen en verpleeghuizen maar helaas ook hier, bij mijn kwetsbare cliënte Suus en haar prachtige vrienden.

X Carlijn

Delen=Lief

#Mentorschap Haag en Rijn