Treurnis

Door Carlijn Willemstijn
woensdag, 10 november 2021
1 reactie

Nog dertig kilometer. Bijna thuis. Ik snak naar een fictieve tv serie in plaats van de treurnis te voelen van nu.

Al vier dagen lang word ik gewekt met sterfgevallen.

Nee, ik ben geen uitvaartondernemer of verpleegkundige in de palliatieve zorg. Dan kan je dat verwachten. Ik ben slechts een actieve, betrokken vrijwilliger van een patiëntenvereniging. Dat daar sporadisch iemand overlijdt kan, maar vijf in een week is niet te bevatten.

Patiënten met Hoofd-Halskanker. Dat klinkt pijnlijk en ja, dat is het ook. Maar de steun, herkenning en het lotgenotencontact dat wij als vereniging bieden geeft deze mensen vaak weer hoop en een lichtpuntje voor de toekomst. Sinds achttien maanden beheer ik de contactgroepen. Ik maak tijd en aandacht vrij voor patiënten die zich vaak vol onzekerheden, angst voor de behandeling en hun toekomst bij mij aanmelden. Allemaal overlevers.

Tot deze week. Twee mannen overleden. Vervolgens overleed mijn collega aan Corona. Daarna volgde een vrouw van slechts zesenveertig jaar en daarna nóg iemand. Ik blééf overlijdensberichten schrijven en onze leden bleven elkaar condoleren. Wat een treurnis….

Ik kom zojuist bij de uitvaart vandaan.

Mijn gedachten waren niet alleen bij haar overlijden maar eigenlijk bij alle vijf. Vijf gezinnen, vijf geliefden, vijf mensen die vochten tegen kanker maar het niet konden verslaan en het leven los moesten laten.

Ik draai mijn straat in. Bijna thuis. Tóch rijd ik door.

Vijf straten verderop stop ik bij mijn ouders voor de deur. Zonder veel woorden kom ik bij ze binnen.

“Was t naar?” Vraagt hij direct.

“Eerlijk gezegd wel ja. Het zijn er te veel deze week.”

Ik sluit hem in mijn armen. Het enige lichtpuntje van vandaag.

Mijn papa. Sinds negen jaar leeft hij met de nare gevolgen van Hoofd-Halskanker maar hij is voor mij wel hét bewijs dat je Hoofd-Hals kanker kan overwinnen.

Hij tot nu toe gelukkig wel….

X Carlijn

Delen= Top! Alleen vroege alertheid kan deze vorm van kanker voorkomen.

Kijk voor meer informatie op www.pvhh.nl

1 reactie

  • we zitten vaak wel heel dicht erop. Fijn dat je in jouw directe omgeving zoveel begrip vindt voor waar je op dat moment mee zit. Het leert ons in ieder geval dat we moeten (of mogen) leren om blij te zijn met iedere dag die we krijgen. Of zoals mijn oma destijds, blind geworden en slecht ter been, altijd zei: “Kind, ik ben dankbaar voor iedere ochtend die me weer gegeven wordt”.
    Mogen wij ook, hoor 🙂 . En weet dat je ongelooflijk goed werk verricht voor ons!
    veel liefs, Pauline

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.