onderuit

Onderbuikgevoel

“Dat zie ik op de operatie tafel wel!”

“Maar..” Stamel ik. “Ik ben hier twee jaar geleden voor het laatst geweest. Wilt u het niet even zien? “

“Allez. Ga maar liggen.”

Ze zet haar leesbrilletje op het puntje van haar neus. Buigt voorover en verdwijnt met haar grijze krullen tussen mijn benen.

“Allez. Zo zie ik het niet heel goed. Dat check ik wel op de operatietafel. Dan ben je onder narcose en kan ik je iets beter alle kanten op buigen. Mijn assistente zal een afspraak met de anesthesist maken. En doorrrrr.”

Ze verdwijnt door de deur.

‘En doooor?’ Denk ik verbaasd bij mijzelf. ‘Door naar de volgende? Weer dat brilletje op uw neus en tussen de bilnaad van een ander?’

Twee jaar lang stond ik op de wachtlijst voor deze operatie. Uitgesteld door Corona. Nu ben ik aan de beurt. Half oktober gaat hét gebeuren. Speciale operatie techniek. Donorhuid. Z-wand-plastiek. Lipo-filling. De termen vlogen mij om de oren tijdens het voorlichtingsgesprek met de arts. En ik dacht maar één ding wat ik uiteindelijk met bibberend stemmetje vroeg:

“Wat een toestand! Blijft U wel bij mijn beschadigde zenuw uit de buurt? Tien jaar geleden is tijdens de rectumamputatie mijn bekken-zenuw geraakt met als gevolg ‘gekmakende kiespijn in mijn reet’. Godzijdank werken mijn pijnstillers goed en wisselen de minder goede dagen zich af met betere maar uw operatie mes tussen mijn billen is een angstige, gruwelijke gedachte voor mij.”

“Allez madam, dat begrijp ik. Garanties kan ik niet geven maar ik doe uiteraard mijn uiterste best.”

Ik val stil. Voor mij betekenen die woorden eigenlijk niets meer. Complicatie na complicatie deed zich in het verleden voor. Ook déze geplande operatie is een gevolg van een eerdere mislukte operatie waardoor ik steeds ‘uit mijn eerder geamputeerde naadje’ scheur. Mijn stoma heb ik 20 jaar geleden al aanvaard maar de pijnlijke gevolgen van latere complicaties zijn nog altijd een hard gelag.

Thuis laat ik alles rustig bezinken. Maar er komt geen rust. Er komen eigenlijk alleen maar twijfels bij. Moet ik het wel laten doen? Mijn partner, familie, huisarts, niemand kan mij adviseren. Deze keus moet ik zelf maken.

Laat ik mij teveel leiden door angst of is het mijn onderbuikgevoel wat ik moet volgen? Een onderbuikgevoel waar ik misschien al eerder naar had moeten luisteren?

Ik heb de operatie zojuist geannuleerd. Er valt een last van mij af. Geen polonaise meer aan mijn lijf. Afblijven. Koesteren. Houden zoals het is.

Vol opluchting zie ik het gat van acht weken ‘hersteltijd’ in mijn agenda staan. Dat hoeft niet meer. Ik ga het gat opvullen met fijne dingen die ik ondanks mijn klachten nog wel kan doen. Ik luister naar mijn gevoel en houd de regie. Dat is wat telt!

X Carlijn

Mijn e-book ‘Papa gaat over de tong’ is uit!

3 gedachten over “Onderbuikgevoel”

  1. Wat moedig van je dat je naar je eigen gevoel luistert en de operatie hebt afgezegd. Wat zal dat een moeilijke beslissing zijn geweest. Ik denk dat je er goed aan hebt gedaan om je gevoel te volgen. Ondanks alle ongemakken kan je ook nog fijne dingen doen. Wat de toekomst brengt weet niemand.

    Liefs Marga.

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.