Verveling

“Ik verveel me.” Hij hangt op de bank. Stopt een tomaatje in zijn mond.  

“Carlijnnnn? Ik verveel me.” 

“Ja schat, ik hoor je. Ik ben de keuken aan het schoonmaken. Ga ook even iets voor jezelf doen.” 

“Ik weet niet wat.” Hij kauwt op zijn tomaat.  

“Haal boven je Kapla? Of je Lego?” 

“Geen zin in.” 

“Het is mooi weer buiten. Pak je step of je skelter en ga lekker naar het park.” 

“Ook geen zin in.” 

“Dan weet ik het ook niet. Vervelen hoort erbij. Dat is goed voor je hersens.  

“Echt?” 

“Ja. Als je je als kind af en toe verveelt bedenken je hersens vanzelf iets om te gaan doen.” 

Een diepe zucht. En nog één.  

“Weet je wat? Zoek de oude wekkerradio maar in de schuur.” 

“Die kapotte? Waarom?” 

Ik haal schroevendraaiers, tangetjes en een hamer. Vouw een kleed uit in de tuin en leg de wekker op de grond.  

“Ga die maar demonteren.” 

“Echt?” Hij kijkt mij verheugd, met grote ogen aan. “Mag dat?” 

“Tuurlijk mag dat.” 

Terwijl ik de keuken sop hoor ik door het open raam zijn gezucht en gesteun. Deze keer niet van verveling maar van inspanning. Zijn kreten vliegen door de tuin. 

“Wow, er zit een magneet in!”  

Gevolgd door: “Ik zie regenboog draad!”  

Ik zet een bakje koekkruimels bij hem op het kleed maar hij is te druk om ervan te snoepen. De schroeven zitten te vast.  

“Het lukt niettttt!” Roept hij nijdig.  

“Verzin maar iets.” Antwoord ik kalm.  

Hij ramt met een grote hamer op het onderdeel. En nog eens.  

“Help nou even!” 

“Vraag maar aan papa, die heeft er meer verstand van dan ik.” 

“Papaaaaaa! De wekkerradio moet open maar mijn spierballen zijn uitgeput.” 

Vervolgens zitten ze daar samen. Op het kleedje tussen de schroevendraaiers en hamers in. Met koffie, limonade en een bakje koekkruimels.  

Zo vader zo zoon. Zij aan zij.  Vol verwondering over alle schatten die uit de wekkerradio tevoorschijn komen. 

De verveling lijkt verbannen uit de achtertuin.  

X Carlijn