Hoe dan?

Met je kleine blauwe oogjes kijk je mij aan. Alsof je zegt:

“En nu? Wat gaan we nu doen?”

Na je eerste week volop knuffelen ging je ging piepen, janken en mijn aandacht nog meer opeisen. ‘Laat hem meer met rust. Negeer hem wat vaker.’ Werd mij geadviseerd. Dus nu zit ik achter de computer en doe alsof ik je piepje niet hoor en je blauwe puppy ogen die smeken om aandacht niet zie.

Je loopt naar je mand. Trekt hem met veel kabaal uit je bench. Gromt er naar met je kleine wiebelstaart in de lucht. ‘Moet ik ingrijpen of is dit spelen?’ Ik weet het soms ook niet. Je bent mijn eerste pup. Ik probeer te doen wat in de boekjes staat maar je gedraagt je soms niet zoals in de boekjes. Ik luister naar het advies van je lieve fokker-vrouwtje maar het lukt mij niet altijd om zo te handelen.

Als je steentjes uit de tuin in je bekkie stopt kan ik honderd keer los zeggen, het ruilen voor snoepjes of speeltjes maar je reageert niet en gaat gewoon door. Je moet leren dat los, los is! Maar hoe dan? Dus duik ik de boeken weer in. Leer van alles over commando’s maar je doet het niet. Daag je mij uit? Is het een spelletje geworden? Of snap je mij niet zoals ik jou soms ook niet snap?

Je trekt met al je kracht je mandje naar mijn plek aan tafel. Daar aangekomen plof je er in. Binnen tien seconde slaap je. Met je koppie over de rand  en je pootje op mijn voet.

Ohh lieve Jip. Ik snap soms geen fluit van jou. Het ene moment zo lief en rustig. Het andere moment een dolle pup die niet luistert en vol hysterie door het huis gaat. En dan opeens is er weer rust. Kom je je lievelingsknuffel brengen, een pootje tegen mijn been. Vol zachtheid en liefde.

Je slaapt niet door. Onze nachten zijn gebroken. Mijn vriend beneden naast je bench. Plasvlekken in het kleed. Wallen onder onze ogen. Maar het komt vast goed want als we naar jou kijken kunnen we niet anders dan glimlachen en nu al van je houden!

X Carlijn