De bril

“Mijn mama is dood!” Ze roept het van tien meter afstand.

“Hé Carlijn. Hoor je mij?” Ze komt met kleine pasjes naar mij toegerend. Lijkt niet te remmen.

“Dag Trudy. Wat erg. Wat hoor ik nu?” Zeg ik kalm.

“Ja echt hoor! Mijn mama is dood. Morgen ga ik naar de begrafenis.”

“Wat super verdrietig voor jou.”

“Ja dat vind ik ook hoor!” Plotseling begint ze te huilen. Niet zachtjes of een beetje maar hard. Héél hard. Net als Bassie uit Bassie en Adriaan. Alsof haar traantjes in een boogje uit haar ogen spuiten.

Ik sla mijn arm om haar heen. Ze legt haar hoofd op mijn schouder. Wéér te dichtbij wegens de Corona maar godzijdank heeft zij haar vaccinatie al gehad. Snot op mijn jas.

“En nu stoppen ze mama onder de grond.” Ze blijft hartverscheurend huilen.

“Hélemaal alleen in de grond. Zonder lichtje. En ook zonder haar bril.” Ze gaat nóg harder huilen. Ik had niet gedacht dat dat kon. Lange gieren. Diepe uithalen.

“Ach lieverdje toch. Vind je dat een eng idee?”

“Ja!” Plotseling kijkt ze mij recht aan. “Mama kan niets zien zonder bril. Als ze dan bij Jezus komt kan ze de weg niet vinden.“

Een vreselijk scenario voor haar; mama zonder bril aan de hemelpoort.

“Trudy, ik heb een goed idee.”

“Echt?” Haar grote bruine, nog natte ogen kijken mij hoopvol aan. Haar mond een beetje open in de letter O. Afwachtend, alsof ik haar wereldnieuws ga verkondigen.

“Zullen we binnen een mooie nieuwe bril voor mama maken?”

Plotseling verschijnen er lichtjes in haar ogen.

“Ja! Een nieuwe bril voor mama! Met sterretjes en glitters. Dat vindt ze mooi.”

Op hetzelfde drafje holt ze op haar aangepaste schoenen naar de deur.

“Monique!” Gilt ze naar de begeleiders van haar woongroep als we binnen komen. “Ik ga een nieuwe bril voor mama maken. Die zet ik op haar neus als ze naar Jezus gaat!”

Ik geef Monique een knipoog. Blijkbaar weet ze precies waar het over gaat. ‘De bril’ was waarschijnlijk al een paar dagen onderwerp van gesprek. Potloden, wasco en karton komen tevoorschijn uit de knutseldoos. Ik zeg Trudy gedag maar ze hoort niets meer. IJverig bezig met de bril van mama. Ik sluit de deur en ga naar de woongroep van mijn eigen cliënte Suus. Kijken wat ik voor haar kan betekenen maar mijn dag kan eigenlijk al niet meer stuk.

X Carlijn

#Mentorschap