Zachtjes klop ik op haar deur. Kijk om de hoek.
“Hoi Suus. Ik dacht, ik wip even bij je langs.”
Een voorzichtige glimlach. Snel kijkt ze weer naar de IPad op haar schoot.
Ik sluit de deur en neem plaats op haar bed. Zij in de stoel naast mij.
“Hoe gaat het met je Suus?”
“Krak krak in mijn hoofd. Pieuw pieuw in mijn buik. Allemaal auw. Gaat niet goed.” Ze kijkt mij zorgelijk en gepijnigd aan.
“Ik zie dat je op je nieuwe IPad bezig bent. Wat een geweldig verjaardagscadeautje. Ben je er blij mee?”
“Ja, is mooi.” Zegt ze fluisterend. Haar aandacht gaat weer naar de IPad. Ze zwijgt. Vijf lange minuten.
“Lieverd, als je nu geen bezoek wilt is dat ook prima hoor. Dan kom ik gewoon op een andere dag terug?”
“Nee, nee.” Haar wenkbrauwen schieten omhoog. “Ik vind fijn dat jij er bent. Ook al praat ik niet. Maar krak krak in mijn hoofd. Niet weggaan hoor.”
Ze kijkt mij vertederd, bijna smekend aan. Ik smelt.
Sinds vijf maanden ben ik de mentor van Suus. Verstandelijk beperkt en woonachtig in een instelling. Ze heeft het verstandelijk niveau van een vier jarige maar er zijn dagen, zoals vandaag, dat ik meer leer van haar dan zij van mij.
Ik realiseer mij dat ik vaak doelloos ga praten om ongemakkelijke situaties te doorbreken. Maar het is mijn ongemak, niet die van haar. In de stilte die volgt ebt mijn onrust langzaam weg. Ze ontspant, juist door mijn stille aanwezigheid. Haar eenzaamheid is even weg. De kamer gevuld, ook al zeggen we niets. En terwijl ik haar kalmte en rust over mij heen laat komen realiseer ik mij hoe vaak ik er op los babbel om te vullen; de stilte, het ongemak of gewoon voor de gezelligheid. Nu niet. Ik zit en doe niets. De kalmte daalt op mij neer. En eigenlijk voelt dat prima. Fijn zelfs.
“Ik heb nieuwe nagellak. Wil jij het doen?” Vraagt ze plotseling.
“Tuurlijk!” Ik wip overeind. Even later zit ik rustig haar nagels te lakken. Nog steeds zwijgend maar het is goed zo. Ik voel mij meer dan ooit verbonden met haar. Als ik even later afscheid neem en een lange, oprechte, liefdevolle glimlach krijg zie ik dat zij dat ook vindt…..
X Carlijn
#Mentorschap
1 reactie
Joke
Geweldig verwoord Carlijn….en ja vaak leren we meer van hen als zij van ons. Mijn leidinggevende zei altijd leer luisteren naar het fluisteren…