‘Ik moet je iets vertellen….’
Wat leuk dat Fleur mij appt, de twaalf jarige dochter van mijn vriendin.
‘Vertel lieverd. Wat wil je kwijt?’
Een hele rij ballonnen en feest toeters aan emotions verschijnt in mijn scherm. ‘Fleur typt’ staat er bovenin mijn scherm. Ik wacht geduldig af terwijl ik mijn kopje bouillon inschenk.
‘Omdat jij als een tante voor mij voelt wil ik het je heel graag laten weten. Ik ben vandaag voor het eerst ongesteld geworden!’
Een grote glimlach op mijn gezicht. Van vertedering. Ontroering en trots. Wát lief dat deze spetter, waar ik al sinds haar geboorte nauw mee verbonden ben, mij zo in vertrouwen neemt.
‘Het doet best een beetje pijn in mijn buik maar ik voel mij nu ook wel heel groot.’
Ik neem de tijd om haar rustig terug te appen. Schrijf dat een warm kruikje op haar buik of rug de pijn kan verlichten maar dat mama daar vast al voor heeft gezorgd. Ze schrijft dat mama nu gebakjes aan het halen is. Ik moet grinniken; veertig jaar terug werden er al gebakjes gehaald als de dochter des huizes voor het eerst vloeide. Eigenlijk verandert er niets in de wereld. We appen wat over en weer. Ik geniet van haar kinderlijke onschuld, openheid en tegelijkertijd van het inkijkje in de mooie wijze puber die ze nu is.
De volgende ochtend word ik om zeven uur wakker van een binnenkomend appje.
‘Goedemorgen Carlijn. Het gaat al een beetje beter en ik heb mijzelf al verschoond.’
Een week later ga ik bij ze langs. Eindelijk, na al die Corona maanden, weer eens bijkletsen met mijn vriendin. Fleur staat mij al op te wachten bij de deur. Alle details krijg ik nogmaals te horen.
Ik zie glimmende ogen, een jonge vrouw met een veranderd lichaam. Ze praat zo wijs, rustig en verstandig. Stelt open vragen en luistert aandachtig. Ik zie zoveel aan haar wat er eerst nog niet was. Maar het mooiste wat ik opmerk is dat ik plotseling de jongere versie van haar moeder hoor en zie. Zo moeder, zo dochter.
x Carlijn
Recente reacties