Weggehaald

“Wees maar blij dat jij geen kindjes hebt.”

“Waarom Suus?”

Ik draai mij naar haar toe. Neem haar handen zachtjes in de mijne.

“Kindjes altijd moeilijk. Als ze weggehaald worden altijd pijn. Hier. Hier in mijn hoofd.”

Geen tranen. Geen emoties op haar gezicht maar ik voel haar lege moederhart.

Ik ben vandaag bij Suus. Mijn wekelijkse uurtje Mentorschap. Suus heeft kinderen waar ze helaas niet meer voor kan zorgen. Ze is verstandelijk beperkt. Haar kinderen wonen in een pleeggezin en Suus woont sinds kort in een instelling. Geen familie of kennissen in de buurt. Niemand écht alleen voor haar. Haar begeleiders zijn er gelukkig altijd. Dag in dag uit. Voor de dagelijkse oprechte, liefdevolle en betrokken zorg. Maar één op één, iemand die écht voor haar en haar belangen op komt had Suus niet.

“Altijd pieuw pieuw pieuw in mijn buik.”

“Bedoel je steken?”

“Ja. Na de babies. Zo met een mes er in. “

“Bedoel je een keizersnede?”

“Ja. Zo met het mes. Pieuw pieuw.”

Ze hakt met haar vrije hand in haar buik. Weer pak ik haar handen en streel ze ter afleiding.

“Daarom. Beter jij geen kindjes hebt. Dan ook geen pijn. Niemand haalt ze weg.”

Ik kijk haar aan. Wonderlijk hoe ze het ene moment het verstandelijk niveau heeft van een kind van vier en het andere moment dingen zegt die zo wijs zijn. We drinken van onze thee. Ik geef haar een stroopwafel uit mijn tas. De vogels wippen om ons heen over het gras.

“Vogeltjes kunnen altijd vliegen. Zo door de lucht.”

“Dat is waar Suus. Als jij een vogeltje was, waar zou jij dan heen vliegen?”

“Zo met mijn vleugeltjes omhoog?” Haar ogen kijken mij vrolijk en kinderlijk aan.

“Ja met je vleugeltjes. Waar zou je naartoe gaan?”

“Weet ik niet….”

Ze tuurt naar de lucht. Kijkt een vogeltje na totdat hij zo klein is als een stipje.

Dan zegt ze, fluisterend:

“…Ik zou mijn kindjes gaan zoeken…..”

Mijn hart breekt. Ook al heb ik geen kinderen, ik voel wel degelijk haar moederpijn. De gruwelijke leegte en het verlangen naar wat zij ooit had en nu niet meer. Ik neem haar in mijn armen. Wieg haar. Bied haar troost en vertrouwen. Meer kan ik helaas niet voor haar doen maar hopelijk is het feit dat ik haar mentor ben voor dit moment genoeg.

X Carlijn

#Mentorschap