“Hier moet ik van rondkomen.”
Ze laat het overzicht aan mij zien. Achthonderdvijftig euro.
“Is dit alles? Alleen je WIA?” Vraag ik verbaasd.
“Wat zou er nog meer moeten zijn?”
“Aanvulling? Verzekering? Een regeling?”
“Dit is alles. Ik ben van elfhonderd euro naar achthonderdvijftig euro gezakt. Van ziektewet naar de WIA. Van net kunnen overleven naar het ravijn. Niemand bij het UWV heeft mij dit van tevoren verteld. Hier kan ik echt niet van rondkomen.”
Dikke tranen over haar wangen. Verbijstering op haar gezicht. Zo ziet verslagenheid en wanhoop er uit.
Haar dikke darm werd vijfentwintig jaar geleden verwijderd, haar stoma heeft ze al lang aanvaard. De ene na de andere diagnose volgde. Darmziektes. Migraine. Doofheid. En als klap op de vuurpijl de keiharde diagnose van borstkanker er overheen.
Alle ellende kwam vervolgens tegelijk want vlak voor de diagnose borstkanker werd de proefperiode van haar nieuwe droombaan niet verlengd.
Daar zat ze. Zonder baan. Zonder inkomen. Alleenstaand moeder. Met kanker.
Ze maakte aanspraak op de ziektewet. Als na twee jaar zou blijken dat ze nog steeds ziek was zou een WIA keuring volgen. Niemand die ik ken wilt worden afgekeurd, niets zo erg als leven langs de zijlijn van de maatschappij. Een baan geeft ritme, contacten, eigenwaarde en een doel in het leven. Ook zij wilde dolgraag aan de slag. Ze had tenslotte ruim dertig jaar in het ziekenhuis gewerkt als medisch secretaresse. Ervaring genoeg. Maar zoveel ziektes dragen is topsport. Alleen al de dag opstarten is voor haar zo uitputtend als het lopen van de marathon.
De WIA volgde.
En nu zit ik hier, bij haar. Met een afschrift van haar verlaagde inkomen op mijn schoot. Achthonderdvijftig euro. Een hypotheek die godzijdank lager is dan een gemiddeld huurhuisje maar daardoor geen recht op toeslagen. Lege bankrekeningen. Verkopen kan niet, ze woont al in het laagste segment. Op een huurwoning heeft zij geen recht.
Het UWV geeft niet thuis. ‘Het zijn nu eenmaal de regels’.
Mijn hart weent. Wat een leed terwijl ze haar leven lang hard heeft gewerkt, altijd haar eigen broek heeft opgehouden, nooit geteerd op andermans zakken.
Nu lijdt ze in stilte door de beperkingen van haar lijf, de angst rondom haar financiën en de naderende armoede. Ziek en doodsbang omdat ze niet weet waar ze zal eindigen. Dubbel gestraft.
X Carlijn
Delen=Lief! Hopelijk pakt iemand van het UWV het op om er nogmaals in te duiken….
4 reacties
Stefanie
Dit is ons land al een lange tijd..zolang iedereen stug op gevestigde partijen blijft stemmen en de SP en linkse partijen uitlacht..veranderd er niets..nada
Waarom gaat de gewone werkende man in godsnaam stemmen op een partij als de VVD..dan graaf je echt je eigen graf… Goed.. degenen die dit treft zitten er mooi mee..
Heel af en toe hoor ik dan iemand klagen (die eerder VVD heeft gestemd)..dan zeg ik: koekje van eigen deeg
Michel Wijnands
Ja ik ken het ben sinds 2006 80% tot 100% afgekeurd en dan krijg je maar 70% van je bruto loon. Maar nu bleek ook nog eens dat ik meer belasting moet betalen dan toen ik werkte bijna 4 keer zo veel . Het blijkt dat als je een uitkering hebt je onder het groene tarief valt, en als je werkt onder het witte tarief. Dus wordt ik dubbel gestraft. En dan zeggen ze ook nog 1 Europa terwijl er in de rest van Europa geen belasting wordt ingehouden als je afgekeurd bent.
Nel Hogervorst
Ik kan mijn ogen niet geloven , wie kan hier van leven ?
Boodschappen zijn ook flink duurder geworden !!
Nellie
Wat vreselijk dat dit kan in ons rijke Nederland