Wanhoop

Door Carlijn Willemstijn
maandag, 2 maart 2020
1 reactie

“Zoals we de wereld nu kennen, zo zal hij nooit meer zijn.” Ze had direct mijn aandacht. Ingeborg Beugel, journaliste vanuit Griekenland. Vanmiddag live op Radio 1.
Het loopt uit de hand in Griekenland. De Turkse president Erdogan houdt de grenzen niet langer dicht en laat de vluchtelingen los: Op zee. In niemandsland. Ze dringen door hekken. Met duizenden tegelijk. Ouders met tassen op de rug en huilende kinderen op de schouders. Op zoek naar veiligheid. Een toekomst voor hun kroost. Lesbos zat al overvol. Het vluchtelingenkamp dat geschikt was voor 3.000 mensen wordt inmiddels bewoond door 22.000 wanhopige mensen. Er kan eigenlijk niemand meer bij.

Ik denk terug aan vier jaar geleden. Met een bevriende Griek was ik op doorreis door Griekenland. Plots zag ik honderden mensen op blote voeten langs de snelweg lopen.
“Waar gaan al die mensen naartoe?” Vroeg ik verbaasd.
“Dat zijn vluchtelingen. Ze trekken Athene in voor een maaltijd. Ze wonen in het kamp bij de oude luchthaven. Geen voedsel. Slechte hygiëne. Tenten gemaakt van oude doeken. Iedere dag trekken ze naar de stad. Griekse gezinnen bieden ze een maaltijd aan. Als de voordeur open staat mogen de vluchtelingen doorlopen en aanschuiven voor een warme maaltijd. De Grieken hebben zelf niet veel maar delen wat ze hebben.”

Ik werd stil. Diep geraakt door de wanhoop van de vluchtelingen en het gebaar van de Griekse bevolking.
“Zou ik het kamp mogen zien?” Vroeg ik beschaamd, als een ramptoerist.
“Niet zonder je hoofd met een sjaal te bedekken. Je blonde haren vallen teveel op. En geen foto’s maken. De gevluchte mensen hebben genoeg van de nieuwsgierige Westerse journalisten die alleen maar foto’s komen maken terwijl er niets verandert aan hun situatie.”

We keerden de auto. Stapten uit, liepen door de kapotte hekken.

Het eerste beeld staat nu, vier jaar later, nog steeds op mijn netvlies.
Smoezelige, vieze jongetjes van een jaar of zes die met elkaar voetbalden. Bij gebrek aan een bal werd er tegen een plastic fles geschopt. Op blote voeten. Geschreeuw in een taal die ik niet begreep. Mannen in gesprek langs het hek. Kapotte kleren. Fluisterend, wijzend en vervolgens luid pratend. Huilende vrouwen die bij hun tent tevergeefs een vuurtje probeerden te stoken met kleine baby’s in doeken bungelend aan hun buik.

Overal hing dezelfde ranzige stank die mij deed kokhalzen. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond maar de geur was niet te maskeren.

Het heeft mij weken achterna gezeten. En nu weer, wegens de huidige situatie in mijn geliefde Griekenland.
Ik weet de oplossing niet. Maar Griekenland kan dit niet alleen aan, de wanhoop is te groot. De ogen sluiten kan niet meer……

X Carlijn

Deel je mee voor minder gesloten ogen?

1 reactie

  • Sigrid Paesbrugge

    Een beroep wordt gedaan op samenwerking van Europa waarin landen elkaar steunen en er een humaan beleid komt voor het vluchtelingen probleem. Hartverscheurend deze omstandigheden, onleefbaar.

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.