“Ik heb honger!”
“Dat heet geen honger lieverd. Dat heet trek.”
“Ik heb trek. Mag ik wat eten?”
“Ja hoor. Pak maar wat fruit of tomaatjes.”
“Maar ik heb trek in een snoepje.”
“Dan heet het al helemaal geen honger! Weet je waar ze honger hebben..?”
Mijn kleine nichtje kent deze vraag. Ik stel hem iedere week.
“Jahaaaaa. Kindjes in de arme landen hebben honger.” Dreunt ze op.
“Precies.” Ik grinnik. Geef haar een aai over haar bol.
Ze loopt naar de keuken. Een huppetje tussendoor. Pakt vier snoeptomaatjes. Eet ze onderweg naar de woonkamer op en ploft op de bank naast mij neer.
“Carlijn? Ze zijn op. Maar ik heb nog steeds trek.”
Weer moet ik lachen. Zes jaar oud. Haar wereldje nog zo onschuldig en klein.
“Je krijgt even niets meer schat. Over een uur is je vader thuis en gaat hij voor jullie koken. “
“Zo lang nog? Dan heb ik straks geen trek meer maar echte honger!” Grote ogen. Bittere ernst op haar snoetje.
Ik denk terug aan enkele maanden geleden. In het Algemeen Dagblad zat een bijlage over de hongerwinter. Oude mannen en vrouwen die nogmaals hun herinneringen aan die gruwelijke oorlogswinter hadden opgeschreven. Verhalen over corruptie, armoede, kou, houten fietsbanden, bedelende kinderen en het eten van tulpen, bietenpulp en karkassen.
Die krant zwierf dagenlang door ons huis. Ging van de eettafel naar de wc, tussen de kussens van de bank naar de keuken en uiteindelijk trof ik de krant zelfs aan op zolder. Blijkbaar was iedereen in ons huis in de ban van de hongerige kinderen en hun trauma’s op papier.
Ik trek mijn nichtje tegen mij aan.
“Zeg schatje?” Fluister ik heel zachtjes in haar oor. “Over hoe lang is papa thuis?”
“Over een uurtje toch?”
“Ja dat denk ik ook.” Fluisterend ga ik verder. “Wat denk je? Zijn er chippies in huis?”
Haar blije koppie kijkt mij verheugd aan. Ik geef haar een knipoog.
“Ik denk het wel.”
“Hollen dan!”
Weer dat huppeltje naar de keuken. Kastjes gaan open. Bakjes worden gevuld. Even later zitten we te genieten van de zoute chippies. Opvoedkundig niet zo slim, maar wat een rijkdom om hier samen met mijn nichtje Thirza in volledige vrijheid en vrede te kunnen smullen!
X Carlijn