Door er te zijn

‘Ik weet dat je er officieel niet meer werkt, maar zou je toch nog eens langs willen komen?’
Ik glimlach om haar appje. Had deze vraag al wel verwacht. Toen ik haar vier maanden geleden namens de Stomaverenging bezocht moest ze haar stoma nog krijgen. Ze zat vol angst. De zenuwen gierden door haar lijf. Zelfs na mijn voorlichting werd ze amper kalmer.

Vorige maand kreeg ze haar stoma. Helaas verliep dat niet vlekkeloos. Haar appjes stroomden bij mij binnen.
‘Sorry. Daar ben ik weer. Maar mijn stomazakje lekt steeds. Dat maakt mij zo wanhopig en alleen Ik durf de deur zo niet uit.’
Ik luisterde. Troostte. Adviseerde haar contact op te nemen met de stomaverpleegkundige in het ziekenhuis. Dat deed ze. Maar nog geen 48 uur later volgde weer een appje.

“Sorry Carlijn. Ben ik weer. Mijn stoma zakje wordt steeds afgekneld in mijn slip. Hoe doe jij dat? Welke onderbroeken draag jij?”
Ik grinnikte maar begreep haar volkomen. Kon mij goed voorstellen hoe fijn en nodig een hulplijn is die je om advies kan vragen en die binnen een paar minuutjes antwoord geeft.

‘Tuurlijk wil ik nogmaals bij je langskomen. Volgende week vrijdag kan ik om 16.00uur bij je zijn.’
‘Dankjewel. Alleen al die gedachte maakt mij rustiger. Je voelt als mijn buddy.’

Haar woorden raakten mij.

Zou het niet mooi zijn als iedereen die iets overkomt en daar behoefte aan heeft een buddy krijgt toegewezen die het hele pad al heeft doorlopen? Niet alleen voor stomadragers maar gewoon voor iedereen. Diabeten, kankerpatiënten, mensen met epilepsie, enzovoorts.
Een buddy die antwoord op jouw vragen kan geven en als voorbeeld kan fungeren. Die jou, ondanks alles wat er is gebeurd, weer zelfredzaam en zeker terug de wereld in plaatst? Een buddy die er altijd is en daarna, als je je leven weer op de rit hebt, stilletjes naar de achtergrond verdwijnt.

Ook al werk ik officieel niet meer bij de Stomavereniging en ook al doe ik officieel die bezoekjes niet meer, ik wil er natuurlijk blijven zijn voor de sto-maatjes die dat nodig hebben.

Je hoeft niet ergens opgeleid of aangenomen te zijn om iets voor de ander te kunnen betekenen.
Door er te zijn, gewoon als jezelf, is vaak al genoeg.

X Carlijn