Aan bed gekluisterd

“Aan wie heb jij het allemaal verteld?” Vraagt ze bijna verlegen.
“Eigenlijk aan iedereen. Maar dat kan ook niet anders want ik schrijf er veel over.” Ik lach om mijn eigen opmerking.

“Maar toen je het net had?” Ze klinkt onzeker.
“Eigenlijk aan iedereen in mijn directe omgeving. Ik kende geen schaamte maar dat is natuurlijk voor iedereen anders. Maar vertel, je vraagt dit vast niet voor niets.”

Ik ben op bezoek bij een jonge vrouw die al jaren noodgedwongen aan bed gekluisterd is. Niet wegens haar lichamelijke beperking waarvoor zij sinds haar kindertijd in een rolstoel zit. Ook niet wegens de medische zorg die zij dagelijks van haar vader en verpleegkundigen krijgt. Ze ligt noodgedwongen in bed omdat er naast de lichamelijke beperking ook grote problemen ontstonden met haar darmen. Meerdere keren per dag gaat het mis en ligt zij in haar eigen ontlasting.
Bij ieder ongelukje gaat er een stukje zelfvertrouwen, eigenwaarde en trots verloren.

Vorig jaar was ik al eens bij haar.

De arts had geopperd om een stoma aan te leggen. Ze wilde er niets van weten. Was vervuld van afschuw. Toch nam ze dapper contact op met de Stomavereniging. Of ik eens langs wilde komen om te vertellen over leven met een stoma. Het was een confronterend maar verhelderend gesprek voor haar.

Vandaag zit ik er weer.

Zoals dat meestal gaat had het tijd nodig om te bezinken. De laatste maanden heeft zij zich voorbereid. Ze is er, voor zover dat kan, naartoe gegroeid.

De laatste vragen zijn vandaag beantwoord.
Behalve die ene:
Aan wie vertel je het wel en aan wie vertel je het niet.

“Dat is aan jou lieverd en dat is voor iedereen verschillend.” Zeg ik voorzichtig. “Je bent aan niemand verplicht om het te vertellen maar het kan je leven wel makkelijker maken als het geen geheim is en in ieder geval je eerste kring en dierbaren op de hoogte zijn. Niet alleen voor begrip maar bovenal om jou tot steun te kunnen zijn.”
Dikke tranen op haar kussen. Gevolgd door een stevige knuffel.

Onze wereld, cultuur en karakters liggen mijlenver uiteen maar vandaag viel dat allemaal weg.

Vandaag kreeg zij een inkijkje in mijn stomawereld en daardoor weer hoop voor haar toekomstige leven.
Een leven terug in de rolstoel en hopelijk niet meer aan bed gekluisterd.

X Carlijn

(Met toestemming van haarzelf geschreven en geplaatst)