We zijn zojuist gearriveerd in de Biesbosch. Even onthaasten en een nachtje met ons campertje er tussenuit. Een kneuterige camping in het groen. Geen luxe. Wel rust, ruimte en duizenden tjilpende vogeltjes.
Onze stoelen worden uitgeklapt. Mijn vriend pakt wat te drinken maar nog voordat we de plastic glaasjes hebben volgeschonken wordt de rust verstoord.
Een sputterend motor geluid nadert ons. Komt steeds dichterbij.
Dan, om de hoek, komt er een klein wit scootertje aangereden over het gras. Voorop een man van tegen de tachtig. Achterop, met uitpuilende vlezige Hollandse dijen, een dame van dezelfde leeftijd. Het scootertje ploetert zich voort door het gras.
Als het geronk stil valt keert de rust weer terug. Ze blijken onze overburen.
Wij worden vriendelijk begroet terwijl ze verhit van hun piepkleine scootertje afstappen. Ik zak rustig achterover met mijn tijdschrift en ontspan.
“Hebbe gij graag een wijntje mijn lief?”
Hoor ik buurman met Limburgs accent aan zijn vrouw vragen.
“Ach ja dat lijkt mij lekker zeg.”
De schoenen worden verruild voor sandalen. De sokken blijven echter aan.
Buurman spreidt het door zijn vrouw geborduurde kleedje uit over tafel en vult haar glas.
“Als gij effekes een puzzeltje legt met een glaaske wijn sluit ik effekes mijn ogen.”
Buurman, inclusief sokken en sandalen, ploft neer in de stoel. Legt een petje over zijn gezicht en twee minuten later hoor ik hem zachtjes snurken.
Buurvrouw nipt er op los en tegen de tijd dat buurman zijn ogen weer open doet is de fles leeg en haar puzzeltje af.
Het vertedert mij. Dit schouwspel van simpel maar oprecht geluk tussen twee oude geliefden.
“Schat…?” Zeg ik zachtjes tegen mijn vriend.
Hij kijkt op van zijn krant. Heeft niks meegekregen van het tafereeltje aan de overkant.
“Als wij later tachtig zijn….Mag ik dan ook met mijn ronde dijen achterop jouw scootertje en schenk je dan ook bij thuiskomst mijn wijntje in? Als je dat doet zal ik niet mopperen op je sokken in sandalen en gesnurk in de stoel. Ik wil het allemaal, samen met jou!”
“Laten we dan maar vast beginnen.”
Hij staat lachend op. Knijpt hard maar liefkozend in mijn dijen. Springt de camper in. Ik hoor een hoop gestommel in de lades. Hij vraagt waar zijn slippers liggen. Even later komt hij met een flesje wijn en twee glazen tevoorschijn. Én met zijn sokken hoog opgetrokken in zijn slippers. 🙂
X Carlijn
Delen is fijn, om weer voor even het simpele geluk te beseffen.
Recente reacties