“Is dat dan?”
Hij wijst een plaatje aan in het boekje. Met zijn grote bruine oogjes kijkt hij mij vragend aan.
“Dat is een zakje dat je over je nieuwe poepgaatje op je buik heen doet. Een soort luierzakje voor je buik.”
“Poepen auwww….” Zijn gezichtje betrekt.
“Nu doet poepen auw. Maar als de dokter straks je nieuwe poepgaatje op je buik heeft gemaakt doet poepen niet meer auw.”
Hij kijkt naar het jongetje uit het boekje dat ik heb meegebracht.
“Hij niet poepen auw?”
“Nee, hij heeft geen pijn meer bij het poepen door zijn nieuwe poepgaatje op zijn buik. Dat heet een stoma.”
Bas zit bij mij op schoot. Drie jaar oud. Bas krijgt dagelijks liters laxeerdrank maar zijn dikke darm reageert er niet op. Die ligt als een luie opgeblazen ballon in zijn buik. Vol ontlasting. Bas is tenger maar zijn buikje staat bol naar voren. Een slangetje in zijn neus die de laxeerdrank via een rugzakje met pomp zijn maag in pompt. Of liever gezegd: Propt. Want Bas zit propvol stront. Met geen mogelijkheid is het er uit te krijgen door die darm die niets meer doet. Bas trappelt met zijn beentjes. Hij heeft pijn. Voelt ongemak. Afkeer tegen al die slangen in de gaten van zijn kleine lijfje.
De arts heeft een stoma geopperd. Mogelijk is dat de enige oplossing in deze mensonterende situatie. Geen kind zou zo moeten lijden als hij.
En zo kwam ik hier terecht. Via de bezoekdienst van StomaKIDS. Uit nood opgestart omdat steeds meer ouders zich bij de Stomavereniging meldden met vragen over de zieke (stoma)buikjes van hun kinderen.
Ik lees mijn verhaaltje uit en vertrek dan met de ouders van Bas naar de badkamer. Ik vertel over de stomaverzorging. Laat hun mijn stoma zien. Het is best even slikken dat hun mooie Bas straks een rode darm uitgang op zijn buik zal krijgen. Maar als snel overheerst de opluchting; Als dit is wat Bas eindelijk kwaliteit van leven gaat geven dan moet het maar en dan zijn ze daar alleen maar heel erg blij mee.
Even later neem ik afscheid. Een bijzonder afscheid want kleine dappere Bas zit direct in mijn hart. De rit naar huis valt mij zwaar. De emoties en pijn bij kindjes van zo dichtbij te zien went nooit.
Maar ik hoop met heel mijn hart dat Bas straks nooit meer ‘poepen auw’ heeft.
X Carlijn
Delen is lief. Meer bewustwording en begrip voor deze aandoening zou zo fijn zijn….want vezels, kiwi’s en pruimen eten zijn voor darmen die niet werken echt niet voldoende!
Recente reacties