“Tja. Het komt er dus eigenlijk op neer…”
Hij pauzeert. Ik kijk mijn arts vol afwachting aan. Ik ben gekomen wegens toenemende vage pijnklachten en wacht op zijn conclusie. Of liever gezegd: Op zijn oplossing.
“….Dat je je eigen specialist bent.”
Blijkbaar ziet hij mijn verbazing.
“Neem meer medicatie. Pak wat vaker je rust. Volg je buikgevoel. Dat is bij jou sterk en goed ontwikkeld. Maar…”
Weer pauzeert hij even.
“Ik denk eerlijk gezegd dat je in de toekomst vaker minder goede periodes zult hebben. Dat is bekend bij jouw soort zenuwpijn. Je zult er waarschijnlijk niet meer op vooruit gaan.”
Het is plotseling stil. Hij wacht op mijn reactie. Zijn handen rusten op zijn bureau. Ik kijk hem stoïcijns, bijna lullig, aan. Weet even niets te zeggen. Vervolgens stamel ik dat ik het heb begrepen. Ik bedank hem en sta op. Wil hier weg. Schud hem vluchtig de hand en zeg gedag.
Hij opent de deur maar sluit hem weer.
“Carlijn…” Hij kijkt mij aan. Rustig. Oprecht en betrokken.
“Je weet dat je altijd bij mij aan kunt kloppen als je vragen hebt? Sorry dat ik niet meer voor je kan betekenen.”
Thuis, met een sterke bak koffie in mijn handen, landt het bericht. Vooral de woorden ‘Volg je eigen buikgevoel’ zijn blijven hangen. Daar, in de spreekkamer vond ik dat heftig. Hier, thuis in mijn veilige vertrouwde omgeving stellen juist díé woorden mij gerust.
Geen onverwachte onderzoeken meer.
Geen nieuwe diagnoses.
Dit is het. Hier moet ik het mee doen. Het liefst nog veertig jaar.
Die avond zitten Thierry en ik met een wijntje op de bank. Televisie uit, muziekje aan. Steeds weer begin ik er over. De angst voor het inleveren en de achteruitgang van mijn gezondheid. Het moet blijkbaar nog een plekje krijgen. Tot hij, mijn rots in de branding, heel kalm zegt:
“Schat. Het is toch nog niet zover? Niemand kan in de toekomst kijken. Ook jouw dokter niet. Dus bekijk het per dag.”
Zo waar. Hij heeft gelijk!
Waarom leven in de angst van wat ooit zou kunnen komen?
Het gaat om vandaag en vandaag is een goede dag die niemand mij meer af neemt.
Op naar morgen.
Carpe Diem met mijn buikgevoel!
X Carlijn
Recente reacties