noodrem

Mijn noodrem

“En toen Carlijn? Na die drukke dag die je beschrijft, heb je de volgende dag je rust genomen?”

“Dat zou ik normaal gesproken wel doen ja. Maar nu kon dat niet want ik had cursus.“

“En de dag daarna? Rustig aan?”

“Nee. Ik had een afspraak in Middelburg.”

Ik lig met ontblote pijnlijke buik op de behandeltafel in het ziekenhuis. De stomaverpleegkundige voelt aan mijn buik. Trekt een handschoen aan. Duwt haar vinger in mijn stoma. Het doet pijn. In een reflex span ik mijn buik aan wat door haar penetrerende vinger nog meer zeer doet.

“Gelukkig geen stomabreuk. Maar dit is een wake up call Carlijn. Neem echt vaker je rust. Mentaal kun je bergen verzetten maar fysiek is het toch echt een ander verhaal.”

Ik breek. Dikke tranen over mijn wangen. Met horten en stoten vertel ik haar dat ik het zo moeilijk vindt. Balans vinden met de beperkingen die ik heb. Zoektocht naar de juiste medicatie. Zo moe van de constante pijn in rug, bekken en nu ook weer mijn buik. Ze troost mij. Blijft zakdoekjes aanrijken die allemaal vol gesnoten worden.

“Sorry hoor. Geen idee waar deze stortvloed van tranen vandaan komt.” Ik glimlach ongemakkelijk.

“Blijkbaar moest het er uit. Neem jezelf in acht. Je dendert maar door. Betekent veel voor anderen maar nu moet je zorgen voor jezelf. Yoga, sauna, meditatie, met een boekje op de bank. Rust in die buik. Je moet nog veertig jaar mee met dat lijf.”

We maken een vervolgafspraak voor over twee weken. Ze geeft mij een dikke knuffel.

Thuis maak ik een cappuccino. Languit op de bank. Kruikje op mijn buik. Ik sla mijn agenda open. Een vol geschreven week staart mij aan; Gesprekken met wethouders voor meer openbare toiletten. Iemand bezoeken voor de  Stomavereniging. Weer een cursusdag. Met mijn nichtje op stap.

Resoluut streep ik alle afspraken door. Huilend. Want wat voelt het na al die jaren nog steeds frustrerend dat mijn lijf mij soms keihard terug fluit. Ik wil zo graag maar soms gaat het niet. Ik stuur mailtjes rond om alles te annuleren. Begripvolle reacties terug. ‘Neem je tijd. We zien je weer in 2019’.

….Dankjewel stomaverpleegkundige Annette. Niet makkelijk maar wel noodzakelijk dat je aan mijn noodrem trok. Het wordt vaak vergeten maar ook dát hoort bij goede stomazorg!

X Carlijn

 

Mijn e-book ‘Papa gaat over de tong’ is uit!

Recente reacties

3 gedachten over “Mijn noodrem”

  1. Wat ben je toch een stoere meid, en wat fijn dat er mensen zijn die op je letten. Het is zo makkelijk gezegd voor iemand anders, doe rustig aan maar het is zooo moeilijk. Fijne rustige feestdagen toegewenst.

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.