‘Hoi Carlijn. We kennen elkaar niet maar ik heb je ontroerende blogs gelezen. Ik zou je willen vragen of je voor een uitvaartondernemer, eenmalig een gastblog zou willen schrijven. Hij zal worden verstuurd naar 550.000 mensen. ’
Mijn mond zakt open van verbazing. Ik voel mij vereerd.
Ik lees verder:
‘De gastblog moet gaan over wat jij mee maakt als voorzitter van StomaJONG. Veel van de jongeren zullen geholpen zijn met een stoma. Maar misschien moet je helaas ook wel eens afscheid nemen van een jong lid? Zou je daar een mooie blog over willen schrijven?’
Ik staar naar mijn scherm.
Kippenvel overvalt mij. Rillingen over mijn rug.
Ik zie mijzelf weer staan op hun uitvaart.
Duizenden witte ballonnen. Iedereen kende haar. Kilometers lange rouwstoet door het dorp. De kist kwam aan per boot. Op de kist haar dansende zoontje van twee jaar oud. Dreunende house muziek waar zij gek op was. Een festival chick. Een vechter. Maar helaas verloor ze haar gevecht tegen kanker. 28 Jaar oud.
En dan mijn lieve lotgenootje Lucia. Nog steeds zie ik haar man op mijn netvlies. Na de dienst zakte hij huilend, als een gepijnigd dier, door zijn hurken. Kapot van verdriet. De dood kon hun sterke band niet verslaan. Onverwoestbare liefde. Toch moest hij alleen verder. Ook Lucia overleed op 30 jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker.
Twee jonge vrouwen. In de bloei van hun leven. Dromend van een groot gezin.
Overvallen, verpletterd en vernietigd door kanker.
Ik neem een besluit. Over hen ga ik mijn gastblog niet schrijven. Ik kan er geen ‘geschikt verhaal’ van maken. Hun dood was zo rauw. Zo zinloos.
Dan denk ik terug aan haar.
Moederziel alleen. Jong. Al jaren chronisch ziek.
Ik zie mijzelf weer zitten bij haar uitvaart. Slechts acht mensen kwamen afscheid nemen. Niet haar ziekte maar de stilte gedurende haar leven was het ergst. Over haar zal ik mijn gastblog schrijven.
Na jarenlange eenzaamheid zal zij door 550.000 mensen voor eventjes worden gezien en gelezen.
Eindelijk. Een podium in de hemel. Speciaal voor haar.
X Carlijn
-Begin 2019 zal de gastblog te lezen zijn via Yarden.- Ik zal de link hier plaatsen.
2 reacties
Petra Frijsinger
Weer mooi geschreven.
Ook ik was ooit op een crematie van een lotgenootje.
Maar een paar mensen aanwezig.Zo diep triest.
Ben blij dat ik ben gegaan.
Ze is nog steeds in gedachten.En haar naam vergeet ik nooit.
José hermsen
Iedere keer krijg ik t koud bij t lezen van jou blog.
Ze zijn echt zo uit t leven gegrepen.
Ga zo door ,mensen moeten weten wat t is ziek zijn zonder dat je t ziet.
En niet zoveel voor oordelen hebben.