Ze rennen voor haar uit over de hei.
“Ik ben sneller!” Roept Boaz, haar oudste zoon.
Krijn, haar middelste, neemt een sprint. Rent zo hard hij kan. Uitgeput vallen ze verderop onder een boom in het gras. Ze loopt naar hun toe. Opent de picknickmand. Legt een kleed op de grond. Verdeelt pakjes drinken en chippies.
“Ik vind het zo leuk dat we nu voor altijd een bos in onze tuin hebben, mama. Dat hadden we niet in ons oude dorp!”
“En mam….” Zegt Boaz serieus. “Het is voor ons allemaal nieuw en spannend maar dat maakt het ook zo leuk. Papa en jij een nieuwe baan. Wij een nieuwe school. En een nieuw huis.”
“Helemaal waar kanjer. We doen dit met elkaar!”
“Maar soms mis ik mijn vriendjes van de scouting en van school wel een beetje. Zij wonen zo ver weg! Maar we gaan hier allemaal nieuwe herinneringen maken, toch mama? Dat heb jij beloofd toch mama?”
“Ja lieverd dat gaan wij zeker doen. Met elkaar. Met je broertjes en met papa en mij.”
De lege drinkpakjes worden in de picknickmand geworpen. Ritselende chips zakjes verfrommeld. Daar gaan ze weer. Haar drie musketiers. De hei op. Het bos in. Snel raapt ze haar kleed bijeen. Klapt de mand dicht. Rent achter ze aan.
Na een jaar vol voorbereidingen waagden ze de sprong in het diepe. Het huis in Pijnacker werd verkocht. Een sfeervol huis in het Brabantse dorpje Hoeven gekocht. Banen opgezegd. Solliciteren. Aangenomen. Jongens inschrijven op hun nieuwe school, scoutingclub en sportvereniging. Communiceren als gezin. Eerlijk en open stil staan bij de emoties en impact die bij zo’n grootse verhuizing komen kijken.
Kindertranen vloeiden. Verdriet om alles wat achter bleef. Schoolvriendjes. De vertrouwde school en woonwijk. Maar bovenal zag zij de verheugde, enthousiaste snoetjes van haar drie zonen Boaz, Krijn en Fedde die uitkeken naar alles wat komen ging.
Even later opent ze de voordeur. Kijkt rond in haar heerlijke huis. De grote tuin lonkt zoals vorig jaar haar dromen lonkten.
‘We did it!’ Fluistert ze zachtjes.
Niet impulsief. Niet lichtzinnig. Goed overdacht. Minuscuul gepland. Nu woont ze in het rustige Brabant middenin de bossen. Zoals velen zouden willen maar nooit zullen doen. Of niet durven. Zij blijven hun leven lang gevangen in hun droom.
Mira niet meer….Mira leeft haar droom!
X Carlijn
Lieve Mira,
Na bijna twintig jaar oprechte trouwe vriendschap wens ik jullie heel veel geluk in Hoeven.
Een beetje uit het oog, maar nooit uit mijn hart!
Heel veel liefs van je oude huisgenootje
Carlijn
Recente reacties