Eindbestemming

Door Carlijn Willemstijn
zondag, 28 oktober 2018
1 reactie

“Zou je hem willen komen brengen? Ik heb alleen een scooter. Ik zou je erg dankbaar zijn. ”

Ik kijk verbaasd naar het bericht op mijn telefoon. Ik heb zojuist een grote rieten mand verkocht via Marktplaats. Ophalen blijkt een probleem te zijn. Of ik hem ‘even’ wil komen brengen.

‘Ach, waarom ook niet.’ Denk ik bij mijzelf.

Een uur later, de reusachtige mand in mijn kleine autootje gepropt, rijd ik naar Katwijk. Iets in zijn woorden zei mij dat ik het ritje naar Katwijk moest maken. Hij staat mij al op te wachten in de straat. Reus van een kerel. Afgetraind en gespierd. Niet wat ik had verwacht.

In een vlotte beweging, alsof de mand van anderhalve meter niets weegt, tilt hij hem mijn auto uit.

“Dankjewel hoor. Zo aardig dat je hem komt brengen! Kom even binnen, dan rekenen we af.”

Ik volg hem zijn kleine maar knusse huisje in. Een reusachtige herdershond begroet mij. Nooit eerder een hond van dit formaat gezien. Ik, normaliter angstig aangelegd voor alles op vier poten, kniel rustig voor hem neer om hem te aaien.

“Wat een lieverd!” Zeg ik gemeend.

“Ja. Hij is mijn beste vriend.”

Hij zet de mand op de grond.

“En, is het wat je zocht?”

“Ja. Helemaal goed!”

Ik kijk van de hond naar de mand en zegt enthousiast:

“Wordt het een hondenmand voor deze grote lieverd?”

Bedroefd kijkt hij plots van mij weg.

“Och jee….” Ik krijg kippenvel. “Volgens mij vraag ik iets heel verdrietigs?”

“Hij heeft niet lang meer te leven.” Zegt hij zacht. “Maar ik vertik het om hem op een ijzeren plaat de oven in te laten schuiven. Ik heb van de dierenarts toestemming gekregen om hem te laten cremeren in een grote mand. Geen mand op Marktplaats was groot genoeg. De officiële kisten te duur. Dus wat was ik blij met jouw geplaatste advertentie en dat je hem kwam brengen.”

Ik val stil. Tranen prikken achter mijn ogen als ik naar zijn hond kijk die prompt bovenop mijn voeten is gaan liggen. Ik wens hem veel sterkte. Kroel zijn reusachtige herder. Met een gelaten gevoel rijd ik de straat uit. De regen slaat tegen mijn vooruit en ik pink een traantje weg om die lieve hond en het verdriet van zijn baasje. Mijn speelgoedmand, waar twee uur geleden nog lego in lag, wordt gecremeerd.

Wat een verdrietige maar mooie eindbestemming.

X Carlijn

1 reactie

  • Wat een mooie eindbestemming voor je mand.Maar ook zo triest afscheid nemen van

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.