Eigenlijk kan ik niet eens precies benoemen wat ons verbindt. Geen groter contrast dan tussen jou en mij.
Vijftien jaar geleden kwam ik angstig binnen op een informatiedag van de Stomavereniging. Jij was er ook. Ik had mijn stoma toen nog niet maar het was een feit dat die er spoedig zou komen. Ik heb je toen niet gesproken. Wel stiekem naar je geloerd. Vroeg mij af of jij het ook had…
Na dat jaar kwamen we regelmatig met elkaar in contact. Spraken over onze stoma’s en levenskeuzes door onze haperende lijven. Eerst nog onder het dak van de Stomavereniging. Later op een zonnig terras of in een knus restaurant.
Je verloor veel in de jaren die volgden. Je gezondheid holde achteruit. Niet alleen door je darmen. Je verloor tevens je gehoor. Werd dagelijks geteisterd door gekmakende migraine aanvallen. En moe…Je was zo ontzettend moe. Je verloor je huwelijk. Je baan. Tot slot je zelfvertrouwen.
Naast al je verlies kwam er gelukkig ook veel voor terug. Het geloof kwam op jouw pad. Je ging er vol voor. ‘Jezus riep mij.’ Zei je dankbaar. Je leven kwam in het teken van ‘hem’ te staan. Geen tv. Geen internet. Geen bioscoop. Geen lange broeken meer. Je veranderde. Maar eigenlijk ook niet. In mijn ogen bleef jij dezelfde.
Met het ene been in de wereld waar jij je kerk, je gemeenschap en gelovige vriendinnen hebt. Met je andere been in de maatschappij, waar jij nooit de aansluiting bent verloren met jouw zussen en mensen die niet binnen jouw gemeenschap leven.
Vandaag spraken we weer af. Zij aan zij in een restaurant. Jij zoals jij bent. Bescheiden, netjes en kalm. Je mooie rok tot over de knie.
Ik er naast. Opgetuigd als een kerstboom omdat ik houd van alles wat glimt. Een subtiele tatoeage op mijn arm. Uitzinnige kreetjes en stopwoordjes die niet in jouw woordenboek voorkomen.
En toch…Er is iets tussen ons. Een hart groot genoeg om open te staan voor elkaars verschillen. Om te kunnen zijn wie we zijn. Wat onze levensovertuiging ook is; lotgenootjes voor altijd. Een verbondenheid die altijd zal blijven bestaan.
Daar proost ik op. En daar dank jij voor. Zij aan zij.
X Carlijn
2 gedachten over “Zij aan zij”
Lieve lieve innig dierbare Carlijn, ja, o ja wat ben jij dierbaar!!! Jij die zó anders bent en toch alles begrijpt en zó geweldig kan verwoorden!!! Ja, wij blijven verbonden in een heel bijzondere liefde die ik niet zo ontzettend goed kan verwoorden als jij maar zó is t helemaal!!! IK HOU VAN JOU!!!
En zo is het Carlijn! Het maakt niet uit wie of wat je bent. Het belangrijkste is dat je van mensen houdt. Maatjes zijn kost soms wat moeite maar je krijgt er zoveel voor terug.