“Nou lieverd. Daar gaan we!” Mijn moeder slaat een arm om mij heen. We slepen de zware koffers achter ons aan. Het is druk op Schiphol.
“Eens even kijken naar welke balie we moeten.”
“Even wachten mam. Eerst naar de wc.”
Ik duik het toilet in waar ik voor de zoveelste keer check of mijn stomazakje goed vast zit. Lekkage van je stoma is vreselijk in een vliegtuig. De wc aan boord is veel te krap om jezelf te kunnen verschonen.
We checken in. De medische bagage die ik vooraf heb geregeld is gelukkig in orde. We sluiten aan in de rij voor de paspoortcontrole en securityscanner. Lichtelijk nerveus. Mijn douane stress neemt toe. Ik neem plaats. De scanner draait om mij heen. Ik stap de cabine weer uit. Een jonge vrouwelijke douanier fouilleert mij.
Ze voelt voorzichtig. Drukt op mijn buik. Voelt nogmaals. Vraagt mij mijn trui omhoog te doen.
‘Daar gaan we weer…..’ Denk ik geïrriteerd.
“Mevrouw, ik heb een stoma. Dat heeft u waarschijnlijk al gezien op de scanner.”
Ik laat haar een klein stukje van mijn stomazakje zien. Ze kijkt bedenkelijk. Waakzaam. Alert. Roept met schelle stem haar vrouwelijke collega’s er bij.
“Meekomen. Volgt u mij maar mevrouw!”
Als een drugskoerier volg ik, op mijn sokken, de dames naar het controle hokje met gordijn. Ik moet mijn trui uittrekken. Met plastic handschoentjes aan betast ze mijn blote buik en het stomazakje.
“Kan dat er af?”
Ik schrik van haar vraag. Ze klinkt niet vriendelijk.
“Nee!!! Eehh, ja dat kan wel maar niet hier! Ik heb een toilet nodig met een wasbak en kraantje. En mijn reserve stoma materiaal maar dat ligt nog op de lopende band bij mijn moeder. ”
Ze overleggen. Besluiten dat het niet nodig is. Haar stemming slaat plotseling om.
“Fijne vakantie. En tof hoe je hier mee om gaat!” Ze knikt mij vriendelijk gedag. Geeft onverwachts een knipoog. Ik zie respect in haar ogen.
Mijn moeder staat inmiddels totaal verzenuwd bij de drukke lopende band. Waakt als een leeuwin over mijn eigendommen. Chaotisch rapen we onze spullen bij elkaar en lopen met de stroom mee naar het restaurant voor een wijntje..
Ik plof neer. Zucht diep. Haat deze douane stress. Maar dat mag de pret niet drukken. We proosten op een heerlijke week in het vooruitzicht. Laat de vakantie maar komen.
Tot volgende week!
X Carlijn
1 gedachte over “Douane stress”
Grŕrr geftig.Waarom je hebt toch je indicatie bij je..
Zal wat worden als Peter en ik naar Tenerife gaan.Stoma op buik.Heb nu grote zakken met kraannivm highouthputh.En dan mijn trolly met voeding aangesloten op mijn hickman.Zien ze mijn voedingslijn en denken ze straks dat ik een bomgordel draag.Ik duw ze als eerste mijn medische papieren onder hun neus voordat ze kunnen gaan voelen.
Misschien eens een lezing daar houden wst het is een stoma..