“Zijn huis gebombardeerd. Zoontje en broer omgekomen. Zelf zwaar gewond door granaatscherven in zijn buik.”
Hij laat mij de foto’s zien. Ik schrik. Zucht. Slik iets weg. Wil mijn hoofd afwenden maar blijf toch kijken. Stomme menselijke nieuwsgierigheid.
“Hij is met spoed geopereerd in een veld hospice in Syrië. Kreeg ter plekke een stoma. Onhygiënische omstandigheden. Complicaties door gebrek aan deskundigheid.”
Ik kijk nogmaals naar de foto’s. Ik gruwel. Mijn stoma-hartje weent.
“Hij woont in een vluchtelingenkamp in Syrië. Met zijn overgebleven maar gebroken gezin. Ondraaglijke pijn in zijn verwoeste buik. Stoma materiaal is er niet. Hij crepeert. Maar toch, ondanks alles, altijd vriendelijk en dankbaar voor wat hij nog wel heeft.”
Ik hoef niet meer naar de foto te kijken om de ernst te zien. Het staat op mijn netvlies. Al dat leed. We kunnen het niet voorkomen. Ik kan de wereld niet redden. Maar dit verhaal… Het blijft bij mij. Het bijt mij.
Dan komt de vraag die ik verwachtte:
“Carlijn. Zou jij iets kunnen betekenen? Jij hebt zoveel contacten in stoma land!”
Hermen klinkt smekend. Hij kent hem persoonlijk. Reist voor zijn werk als cameraman met regelmaat naar Syrië. Heeft daar deze jonge vader ontmoet.
“Over vier dagen vertrek ik weer. Kan jij hem helpen aan stoma materiaal?”
Officieel kan ik niets betekenen. Er zijn regels binnen de Stomavereniging. Afspraken gemaakt met Europese landen over het bieden van hulp. Op welke wijze dat dient te gebeuren. Afspraken die mijn verstandelijke brein volledig ondersteunen. Waar ik voor honderd procent achter sta.
Maar nu zien mijn ogen een lotgenoot in nood. De foto schreeuwt om mijn hulp.
‘Wat als ik daar zou zijn? Zonder materiaal? Zonder kwaliteit van leven nadat het meest dierbare, mijn kind, is vermoord? Zou ik dan ook niet snakken naar iemand die mij de helpende hand toe reikt? Hoop en hulp biedt? Is dat niet de reden van ons bestaan op aarde? Dat we elkaar proberen te helpen waar we kunnen?’
Er is contact gelegd met Artsen Zonder Grenzen. Samen proberen wij te doen wat we kunnen. Maar de ellenlange stroom hulpbehoevende mensen is te lang. Geen mankracht genoeg. Geen geld genoeg.
Ik pieker. Lig wakker. Hoor in mijn hoofd zijn schreeuw.
Zijn schreeuw om hulp.
X Carlijn
Delen is Lief
1 gedachte over “Hulp!”
Ik herken je gevoel, je gedachten, je wil om te helpen, je machteloosheid. Het geeft je een schuldgevoel.
Ik voel met je mee maar toch……. je doet al zo veel…… niet alles is mogelijk.
Aandacht voor dit probleem vragen is ook hulp. Misschien gaat door deze aandacht een balletje rollen.