“Zie je het leven niet meer zitten?”
Zijn groene ogen kijken ons droevig aan.
“Wat is er toch? Je doet zo raar de laatste tijd. Heb je last van ouderdom?”
Weer die verdrietige blik. Hij gaat zitten. Alsof we eindelijk een goed gesprek gaan voeren.
“Wil je euthanasie?”
Ik barst in lachen uit om de vraag die mijn vriend, met een knipoog maar serieuze ondertoon, aan zijn kat stelt.
Een langgerekte mauw ontsnapt hem. Was dat een ja of een nee?
Sammie drukt zijn koppie tegen mijn been. Mauwt weer klagerig.
Bijna twaalf jaar oud. Zijn buikje sleept over de grond als hij zich traag voortbeweegt. Hij vergeet dat hij net binnen is wanneer hij weer naar buiten wilt. Zodra hij buiten is maakt hij direct weer rechtsomkeert naar binnen. Irritant gekrabbel aan de deur. De hele straat hoort hem klaaglijk mauwen. In een dolle bui waagt hij zich aan de schutting. Waggelend aanloopje, iets wat op een sprong moet lijken. Vervolgens klautert hij met veel kabaal en nagelgekras tegen de schutting op. Tien kilo kat is heel wat voor een huistuinkeukenschutting.
Oude Sammie. Onze Obesitas-Kat. Na een dag non-stop mauwen, vlak voordat mijn moorddrift de kop op steekt, houdt hij plots zijn bek. Kijkt mij verliefd, als een jong spinnig katje aan en nestelt zich tegen mijn been. Mijn moordlust sijpelt weer weg. Alsof hij het er om doet.
Katten. Eigenlijk haat ik ze. Ik ben allergisch. Nies en jeuk wat af. Vriend en kat zijn al twaalf jaar een eenheid dus ik kreeg Sammie er gratis bij toen ik hier kwam wonen. Met een voorraad allergie pillen. Dat dan weer wel.
En toch, geheel onverwachts, groeit er iets tussen ons. Ik blijk mijn liefde voor yoga met iemand te kunnen delen. Als ik in moeilijke poses hijgend op mijn yogamatje lig probeert Sammie exact dezelfde pose na te doen. Hij kan de upper-dog-houding inmiddels beter dan ik. Zo wint hij langzaam mijn respect.
Sinds kort doet Sammie raar. Hij mauwt non-stop. Klagerig. Zangerig. Loopt voor onze voeten. Eist alle aandacht op. Wilt gezien worden. Gehoord. Geaaid en gekroeld.
Ik heb geen idee waar hij om vraagt. Ik ben niet zo goed met katten. Dus na weer uren mauwen en mijn tweede allergiepil vlij ik mij tegen hem aan en fluister in zijn oortje: “Blijf nog maar even gezellig bij ons hoor lieverd. Euthanasie kan altijd nog!”
X Carlijn
De foto van Sammie is gemaakt door: Thierry Schut Fotografie
1 gedachte over “Euthanasie.”
Mooi verhaal. Wat katten betreft hinkel ik op 2 gedachten. De mormels hebben geen baas maar…. personeel. Kijk eens hoe de blik op Thierry gericht is. De ogen zeggen: “zou jij niet eens rap een diner voor mij klaar zetten! Of wil je een haal over die nog ongeschonden neus?!”
Als ze jong zijn….. geweldig, lomp onbezonnen, aanhankelijk. Muddelbaar: personeel aansturend. Oud: aandoenlijk proberen ze alles weer goed te maken en verliezen ze hun streven…. hoewel……
Ach ’t zijn net………………